Sąd dla obywatela

Sąd „dla obywatela” nie może zatem oznaczać sądu w którym można łatwo
uzyskać
wyrok zasądzający dochodzoną należność.
Sąd musi zapewniać dokładnie taką samą ochronę i jednej i drugiej stronie
sporu.
Bo to spór, a nie roszczenie jest istotą postępowania przed sądem.

Co jakiś raz słyszę, że sądy powinny być „dla obywatela”.
Hasło szczytne, ale co ono tak naprawdę oznacza?
Na czym ma polegać owa „dlaobywatelskość” sądów?
Sądząc, z wypowiedzi, które towarzyszą nawoływaniom do wprowadzenia
takiej "reformy" sąd ma przestać być władzą a stać się służącym, którego
zadaniem jest dać „obywatel” to, czego zażąda, a od niego samego niczego
nie
żądać.
Ma robić wszystko, by „obywatel” uzyskał taki wyrok jak chce i to szybko
i
bez wysiłku z jego strony. Załóżmy, że tak właśnie powinno być, i w ramach
wdrażania idei „sądów dla obywatela” spróbujemy usunąć cały ten formalizm
z
postępowań i zdjąć z obywateli większość obowiązków.
I któż lepiej posłuży nam za tu przykład, jeżeli nie Drobni Przedsiębiorcy,
Którym Długie Procesy Grożą Bankructwem.

Po pierwsze bardzo poważnym problemem stającym na przeszkodzie dochodzeniu
należności jest to, że z jakiegoś powodu sądy życzą sobie, żeby podać im
adres dłużnika.
No a jak się okaże, że ten adres z faktury to nieaktualny jest to nie chcą
wydawać wyroku i jeszcze żądają, żeby to sam Przedsiębiorca szukał tego
dłużnika.
A on przecież nie ma czasu!
On biznes musi prowadzić!
No i w dodatku jak próbuje go ustalać w urzędzie to każą mu płacić!
Skandal!
Jak sądowi potrzebny jest jakiś „pozwany” to niech go sobie sam znajdzie!
Jakoś komornicy ich przecież znajdują!
A tak w ogóle to po co ich szukać?
Jeszcze będą dranie robili problemy, na przykład twierdząc, że wcale nie są
nic winni, albo że roszczenie się przedawniło.
Dłużnika o wyroku powinien powiadamiać komornik.
Najlepiej jednocześnie z wyegzekwowaniem należności.
Co zresztą będzie stanowiło tylko usankcjonowanie dziś już istniejącej
praktyki, że jako adres pozwanego można podać dowolnie wybrany adres, bo
wtedy nakaz się uprawomocni „na awizie” i nie będzie problemów ze
sprzeciwami
i takimi tam.

Drugą poważną przeszkodą, którą trzeba jak najszybciej zlikwidować, jest to,
że sądy żądają od Przedsiębiorców jakichś dowodów.
To musi się skończyć, bo to przecież oznacza, że sądy traktują
przedsiębiorców jak oszustów.
Powinno się wprowadzić zasadę, że Przedsiębiorcom sądy wierzą na słowo, i jak
Przedsiębiorca mówi, że pieniądze się należą, to już nic więcej nie powinno
być sądowi potrzebne.
A jak sąd nie wierzy, to niech sam sobie szuka dowodów, pościąga je od innych
osób i urzędów, to się przekona.
Albo niech przyśle biegłego, który przyjdzie do biura Przedsiębiorcy i tam
poszuka sobie odpowiednich dokumentów które przekonają sąd, że te pieniądze
Przedsiębiorcy się należą.
Tylko szybko, żeby Przedsiębiorca nie musiał za długo czekać, bo przecież on
też ma rachunki do płacenia!
Tak jak dzisiaj jest w e-sądzie – pisze się, że jest faktura (albo że
możliwe, że jest faktura) i sąd klepie nakaz.
Bardzo nowocześnie i sprawnie. I proobywatelsko!

No dobra. Pośmialiśmy się, a teraz na poważnie.
Z całym szacunkiem dla Przedsiębiorców, Którzy Swoimi Podatkami Finansują
Moją Pensję taka wersja „sądów dla obywatela” mi nie odpowiada.
I nieważne w jak dużym procencie roszczenia są słuszne i jak jest „na
zachodzie”.
Nadal stoję na stanowisku, że proces przed sądem powinien się toczyć pomiędzy
dwiema osobami, a nie pomiędzy przedsiębiorcą i fakturą.
Że pozwany powinien być rzeczywiście powiadomiony o tym, że jest rozprawa w
sądzie, i to powiadomiony fizycznie, faktycznie i on osobiście, a nie przez
podwójne awizo na adres, pod którym listonosz nie zastał nikogo, kto mógłby
powiedzieć, że taki tu nie mieszka.
Że powód powinien sam zgromadzić i przedstawić sądowi dowody, a nie
ograniczać się do wskazania, gdzie sąd może sobie poszukać dowodów.
Bo sądy nie zostały ustanowione po to, by chronić interesy wierzycieli, one
istnieją także po to, by chronić rzekomych dłużników przez bezzasadnymi
roszczeniami.

Chciałbym, żeby wszyscy ci, którzy nawołują do tego, by sądy były „dla
obywateli” zrozumieli, że „obywatelami” są nie tylko wierzyciele,
ale i
dłużnicy.
Czy raczej osoby, których powodowie określają jako dłużników.
Sąd „dla obywatela” nie może zatem oznaczać sądu w którym można łatwo
uzyskać
wyrok zasądzający dochodzoną należność.
Sąd musi zapewniać dokładnie taką samą ochronę i jednej i drugiej stronie
sporu.
Bo to spór, a nie roszczenie jest istotą postępowania przed sądem. Powinni
też zapamiętać, że sąd nie jest od pomagania komukolwiek i wyręczania
kogokolwiek w czymkolwiek.
Bo sąd, który pomaga jednej ze stron jest sądem stronniczym.
Na ołtarzu sprawności, szybkości i usprawnienia dochodzenia roszczeń nie
wolno poświęcać praw stron do uczciwego procesu i bezstronnego rozpoznania
sprawy.
Bo jeżeli to nastąpi to nie będzie już sądów, tylko urzędy d/s wydawania
wyroków.
Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie.

"Z sędziowskiego bloga - Falkenstein"

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/