Dnia Thu, 15 Jan 2009 15:39:48 +0100, news napisał(a):

> Chodzi o wyrok z dnia 5 grudnia 2006 r. wydany przez Wojewódzki Sąd
> Administracyjny w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1836/06

1. Doręczenie pisma za pośrednictwem faksu nie jest doręczeniem za
pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów o
świadczeniu usług drogą elektroniczną, o którym mowa w art. 391 § 1 k.p.a.
2. Faks nie jest urządzeniem informatycznym, gdyż przez tego rodzaju
urządzenia należy rozumieć komputery wyposażone w pamięć umożliwiającą
zapisywanie i odtwarzanie danych. Z tego względu wysyłanie informacji
pomiędzy urządzeniami faksowymi nie może być uznane za komunikowanie się
za pomocą urządzeń tworzących zespół teleinformatyczny.



Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w
dniu 5 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi Regionalnego Centrum Krwiodawstwa
i Krwiolecznictwa SP ZOZ w S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia
23 marca 2006 r. w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu
postępowania, postanowienia opiniującego projekt programu
restrukturyzacji:
1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra
Skarbu Państwa z dnia 3 lutego 2006 r.,
2) stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości,
3) zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz strony skarżącej kwotę 440
zł (słownie: czterysta czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania
sądowego.

Zaskarżoną do sądu decyzją z dnia 23 marca 2006 r. Minister Skarbu
Państwa na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy swoją
decyzję z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie odmowy uchylenia, po wznowieniu
postępowania, ostatecznego postanowienia Ministra Skarbu Państwa z dnia
14 października 2005 r. utrzymującego w mocy postanowienie tego organu z
dnia 12 września 2005 r., którym negatywnie zaopiniowano program
restrukturyzacji skarżącego Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i
Krwiolecznictwa Samodzielnego Zakładu Opieki Zdrowotnej w S.
Z akt sprawy wynika, że Minister Skarbu Państwa postanowieniem z dnia 12
września 2005 r. na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia
2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684), w dalszej części uzasadnienia
powoływanej jako u.p.p.r.p.z.o.z.) i art. 106 § 5 k.p.a. negatywnie
zaopiniował sporządzony na podstawie przepisów u.p.p.r.p.z.o.z. projekt
restrukturyzacji skarżącego Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i
Krwiolecznictwa Samodzielnego Zakładu Opieki Zdrowotnej w S.
Od tego postanowienia skarżący zakład wniósł wniosek o ponowne
rozpatrzenie sprawy przez Ministra Skarbu Państwa. Organ po ponownym
rozpatrzeniu sprawy postanowieniem z dnia 14 października 2005 r.
utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
Pismem z dnia 17 listopada 2005 r. skarżący zakład wystąpił do Ministra
Skarbu Państwa z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego
wskazanym na wstępie postanowieniem Ministra Skarbu Państwa z dnia 14
października 2005 r., na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. W
uzasadnieniu wniosku skarżący zakład podnosił, że prowadzone na podstawie
art. 106 k.p.a. postępowanie, mające na celu uzyskanie wymaganego w
sprawie stanowiska innego organu, jest postępowaniem administracyjnym. Do
postępowania tego, zdaniem strony skarżącej, ma zastosowanie przepis art.
10 k.p.a. ustanawiający w postępowaniu administracyjnym zasadę czynnego
udziału stron w tym postępowaniu. Zdaniem skarżącego zakładu, Minister
przed wydaniem postanowienia z dnia 12 września 2006 r. nie umożliwił
stronie skarżącej wypowiedzenia się co do zebranych i przeprowadzonych
dowodów i mimo tego braku postępowania uznał za okoliczność udowodnioną
fakt, że wniosek skarżącego zakładu o wszczęcie postępowania
restrukturyzacyjnego był niekompletny. Działaniem tym organ naruszył
przepis art. 81 k.p.a., zgodnie z którym okoliczność faktyczna może
zostać udowodniona, jeżeli strona miała możliwość wypowiedzenia się co do
przeprowadzonych dowodów. Zdaniem strony skarżącej, organ nie mógł uznać
tej okoliczności za udowodnioną bez wypełnienia obowiązku określonego w
art. 10 § 1 k.p.a.
Postanowieniem z dnia 5 listopada 2005 r. Minister Skarbu Państwa wznowił
postępowanie w sprawie zakończonej postanowieniem tego organu z dnia 14
października 2005 r., utrzymującym w mocy postanowienie tego organu z
dnia 12 września 2005 r. w przedmiocie zaopiniowania programu
restrukturyzacyjnego skarżącego zakładu.
Decyzją z dnia 3 lutego 2006 r. Minister Skarbu Państwa na podstawie art.
151 § 1 pkt 1 w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. odmówił uchylenia, po
wznowieniu postępowania, wydanego przez siebie postanowienia z dnia 14
października 2005 r. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że
prowadząc postępowanie w sprawie zaopiniowania wniosku o restrukturyzację
złożonego przez skarżący zakład na podstawie u.p.p.r.p.z.o.z. nie
prowadził postępowania dowodowego i na podstawie art. 136 k.p.a. nie mógł
uzupełnić braków złożonego przez stronę wniosku. Organ stwierdził, że w
prowadzonym postępowaniu miał obowiązek zaopiniować wniosek o
restrukturyzację, który podlegał rozpoznaniu przez Ministra Zdrowia.
Zatem, skoro organ miał zaopiniować wniosek złożony do innego organu, to
nie miał prawa wzywać strony do uzupełniania tego wniosku po otrzymaniu
go od tego organu, i w tej sytuacji miał obowiązek stwierdzić jego
niekompletność i negatywnie zaopiniować złożony projekt restrukturyzacji.
Z istoty instytucji wyrażenia opinii wynikało, że organ nie mógł ze
skarżącym zakładem uzgodnić treści wniosku o restrukturyzację. Z tych
względów organ uznał, że nie miał obowiązku wyznaczać stronie terminu do
zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, a ochrona praw strony w
tym postępowaniu realizowana była przez dwuinstancyjność postępowania. W
dalszej części uzasadnienia postanowienia organ wskazywał okoliczności
przemawiające za tym, że skarżącemu zakładowi zasadnie odmówiono
pozytywnego zaopiniowania złożonego przez niego projektu
restrukturyzacji. Organ podkreślał, że skarżący zakład w złożonym od
postanowienia z dnia 12 września 2006 r. wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy nie kwestionował rozstrzygnięcia zawartego w tym postanowieniu.
Zgodnie z treścią art. 20 ust. 3 u.p.p.r.p.z.o.z. możliwe było
uzupełnienie wniosku o restrukturyzację, ale na etapie wszczęcia
postępowania przez Ministra Zdrowia, w toku badania formalnoprawnej
poprawności wniosku. Po przekazaniu tego wniosku do Ministra Skarbu
Państwa nie było już możliwe jego uzupełnienie.
Od tej decyzji skarżący zakład wniósł wniosek o ponowne rozpatrzenie
sprawy. W uzasadnieniu wniosku skarżący zakład podnosił, że organ, który
na podstawie art. 106 § 1 i 3 k.p.a. ma zająć stanowisko w sprawie
podlegającej załatwieniu przez inny organ, obowiązany jest stosować
przepis art. 10 § 1 k.p.a. Niezastosowanie przepisu art. 10 § 1 k.p.a.
stanowi naruszenie prawa, które w swej istocie pozbawia stronę czynnego
udziału w postępowaniu. Strona skarżąca podnosiła, że organ od obowiązku
określonego w art. 10 § 1 k.p.a. może odstąpić tylko w wyjątkowych
sytuacjach określonych w art. 10 § 2 k.p.a. W sytuacji, gdy nie zachodzą
okoliczności określone w tym przepisie i strona nie miała możliwości
wypowiedzenia się co do treści przeprowadzonych dowodów, okoliczności, na
które przeprowadzono te dowody, nie mogą zostać uznane za udowodnione -
art. 81 k.p.a. Strona skarżąca podnosiła również zarzuty merytoryczne
przeciwko postanowieniu z dnia 14 października 2005 r., wskazując, że
Minister Skarbu Państwa z naruszeniem przepisów u.p.p.r.p.z.o.z. odmówił
pozytywnego zaopiniowania projektu restrukturyzacji skarżącego zakładu.
Minister Skarbu Państwa po ponownym rozpatrzeniu sprawy wskazaną na
wstępie uzasadnienia decyzją utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W
uzasadnieniu tej decyzji powtórzył argumentację zawartą w zaskarżonej
decyzji, odnoszącą się do uprawnień Ministra Skarbu Państwa w
postępowaniu dotyczącym restrukturyzacji zakładu opieki zdrowotnej.
Minister nie uznał także za zasadne zarzutów merytorycznych podniesionych
we wniosku w zakresie zasadności odmówienia skarżącemu zakładowi
zatwierdzenia projektu restrukturyzacji.
Na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia 23 marca 2006 r. Regionalne
Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa Samodzielny Zakład Opieki
Zdrowotnej w S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Warszawie. W skardze strona skarżąca zaskarżonej decyzji zarzuciła:
- naruszenie art. 7, art. 12 § 1 i art. 107 § 1 w zw. z art. 140, art.
149 § 2 i art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. przez przyjęcie, że do postępowania
restrukturyzacyjnego prowadzonego na podstawie u.p.p.r.p.z.o.z. przepisy
k.p.a. mają jedynie zastosowanie odpowiednie, przez niewyjaśnienie stanu
faktycznego sprawy, a także przez niezamieszczenie w decyzji uzasadnienia
faktycznego i prawnego odnoszącego się do wszystkich zarzutów
podniesionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy,
- naruszenie art. 18 u.p.p.r.p.z.o.z. przez przyjęcie, że przepisy tej
ustawy regulują postępowanie restrukturyzacyjne z pierwszeństwem przed
przepisami k.p.a.; strona skarżąca twierdziła, że w postępowaniu
prowadzonym przez Ministra Skarbu Państwa w przedmiocie zaopiniowania
programu restrukturyzacji zastosowanie miał przepis art. 10 § 1 k.p.a. i
art. 81 k.p.a.,
- naruszenie art. 6 k.p.a. przez wybiórcze zastosowanie przez Ministra
Skarbu Państwa tylko niektórych przepisów k.p.a.,
- naruszenie art. 22 u.p.p.r.p.z.o.z., art. 6 i art. 8 k.p.a., a także
art. 7 Konstytucji RP przez błędne uznanie, że program restrukturyzacyjny
skarżącego zakładu nie mógł zostać zaopiniowany pozytywnie.
W odpowiedzi na skargę Minister zarzuty w niej podniesione uznał za
bezzasadne i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
Na wstępie należy wskazać, że Sąd rozpoznając skargę, nie będąc na
podstawie art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o
postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze
zm.), w dalszej części uzasadnienia powoływanej jako p.p.s.a., związany
zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną, skontrolował zaskarżoną
decyzję zgodnie z kompetencją wyrażoną w art. 1 § 1 ustawy z dnia 25
lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153,
poz. 1269 ze zm.) pod kątem jej zgodności z prawem. Rozpoznając skargę
Sąd uwzględnił zaistniałe w niniejszej sprawie naruszenia prawa, które
nie zostały podniesione przez stronę skarżącą w skardze.
Na wstępie należy wskazać, że w aktach sprawy brak jest dowodu doręczenia
stronie skarżącej postanowienia Ministra Skarbu Państwa z dnia 14
października 2005 r., kończącego postępowanie, którego wznowienia strona
skarżąca zażądała w niniejszej sprawie. Zgodnie z treścią przepisu art.
126 k.p.a. do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy art. 107 § 2-5
oraz art. 109-113, a do postanowień, od których przysługuje zażalenie,
również art. 145-152 oraz art. 156-159, z tym że zamiast decyzji, o
której mowa w art. 149 § 3, art. 151 § 1, art. 157 § 1 i art. 158, wydaje
się postanowienie.
W art. 110 k.p.a. ustawodawca stanowi, że organ administracji publicznej,
który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub
ogłoszenia, o ile Kodeks nie stanowi inaczej. Stosując ten przepis
odpowiednio do postanowień należy stwierdzić, że organ, który wydał
postanowienie, jest nim związany od chwili jego doręczenia lub
ogłoszenia, o ile Kodeks nie stanowi inaczej. Przepis ten zdaniem sądu ma
ten skutek, że w przypadku złożenia środka zaskarżenia od postanowienia
do chwili doręczenia postanowienia rozstrzygającego w przedmiocie tego
środka zaskarżenia postępowanie znajduje się na etapie odwoławczym, jest
ono niezakończone, a w sprawie brak jest ostatecznego postanowienia
kończącego postępowanie. Skoro w rozpoznanej sprawie brak jest w aktach
sprawy dowodu doręczenia stronie skarżącej postanowienia Ministra Skarbu
Państwa z dnia 14 października 2005 r., kończącego postępowanie w
sprawie, w której strona skarżąca złożyła wniosek o wznowienie
postępowania, to należało uznać, że brak jest dowodu na to, że w sprawie
zostało wydane postanowienie ostateczne, natomiast zgodnie z treścią art.
145 § 1 i art. 126 k.p.a. można wznowić postępowanie w kwestii
zakończonej ostatecznym postanowieniem.
Występujące w niniejszej sprawie wątpliwości w zakresie doręczenia
postanowienia Ministra Skarbu Państwa z dnia 14 października 2005 r.
należy uznać za zasadne również z tego względu, że strona skarżąca we
wniosku o wznowienie postępowania stwierdziła, że postanowienie to
otrzymała za pośrednictwem faksu. Należy podkreślić, że przepisy art.
39-49 k.p.a. w ogóle nie przewidują możliwości stosowania w postępowaniu
administracyjnym doręczenia za pośrednictwem faksu. Doręczenie pisma za
pośrednictwem faksu nie jest doręczeniem za pomocą środków komunikacji
elektronicznej w rozumieniu przepisów o świadczeniu usług drogą
elektroniczną, o którym mowa w art. 39 1 § 1 k.p.a. Zgodnie z treścią
art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą
elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204 ze zm.) przez świadczenie usługi
drogą elektroniczną rozumie się wykonanie usługi, które następuje przez
wysyłanie i odbieranie danych za pomocą systemów teleinformatycznych, na
indywidualne żądanie usługobiorcy, bez jednoczesnej obecności stron, przy
czym dane te są transmitowane za pośrednictwem sieci publicznych w
rozumieniu ustawy, o której mowa w pkt 3. W pkt 3 art. 2 powołanej ustawy
ustawodawca stanowi, że system teleinformatyczny oznacza zespół
współpracujących ze sobą urządzeń informatycznych i oprogramowania,
zapewniający przetwarzanie i przechowywanie, a także wysyłanie i
odbieranie danych poprzez sieci telekomunikacyjne za pomocą właściwego
dla danego rodzaju sieci urządzenia końcowego w rozumieniu ustawy z dnia
21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852, z
2001 r. Nr 122, poz. 1321 i Nr 154, poz. 1800 i 1802 oraz z 2002 r. Nr
25, poz. 253 i Nr 74, poz. 676). Faks nie jest urządzeniem
informatycznym, gdyż przez tego rodzaju urządzenia należy rozumieć
komputery wyposażone w pamięć umożliwiającą zapisywanie i odtwarzanie
danych. Z tego względu wysyłanie informacji pomiędzy urządzeniami
faksowymi nie może być uznane za komunikowanie się za pomocą urządzeń
tworzących zespół teleinformatyczny. Z tego powodu, tego rodzaju
komunikowanie się, na podstawie art. 2 pkt 4 a contrario powołanej
ustawy, nie może być uznane za świadczenie usług drogą elektroniczną,
gdyż nie odbywa się ono za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, a
to z kolei przesądza o tym, że taki sposób przesyłania pism nie może być
stosowany w postępowaniu administracyjnym.
Z tych wszystkich powodów Sąd uznał, że organ nie wyjaśnił podstawowej
kwestii proceduralnej mającej znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej
sprawy, będącej jednocześnie w niniejszej sprawie okolicznością faktyczną
o podstawowym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie
doręczenia stronie skarżącej postanowienia kończącego postępowanie,
którego wznowienia zażądała strona skarżąca. Z tego względu należało
stwierdzić, że w sprawie organ z naruszeniem art. 7 i art. 77 k.p.a.
zaniechał wyjaśnienia i udowodnienia stanu faktycznego sprawy mającego
znaczenie dla jej rozstrzygnięcia. Oceniając tę kwestię Sąd kierował się
stanem sprawy wynikającym z przedstawionych akt administracyjnych, gdyż
zgodnie z treścią art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu
rozprawy na podstawie akt sprawy. Pełnomocnik organu nie stawił się na
rozprawę i z tego względu Sąd w trybie art. 106 § 3 p.p.s.a. nie miał
możliwości przeprowadzenia uzupełniającego dowodu z dokumentu na
okoliczność doręczenia wymienionego postanowienia.
Strona skarżąca bezzasadnie twierdzi, że w sprawie wyrażenia przez
Ministra Skarbu Państwa opinii o programie restrukturyzacji zastosowanie
miał przepis art. 10 § 1 k.p.a. W rozpoznanej sprawie Minister Skarbu
Państwa na podstawie art. 22 ust. 3 u.p.p.r.p.z.o.z. obowiązany był do
zaopiniowania projektu restrukturyzacji prowadzonej przez Ministra
Zdrowia. Zgodnie z treścią art. 106 § 1 k.p.a. jeżeli przepis prawa
uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ
(wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie),
decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. W art. 106 § 5
k.p.a. ustawodawca stanowi, że zajęcie stanowiska przez ten organ
następuje w drodze postanowienia, na które służy stronie zażalenie.
Zgodnie z treścią przytoczonego przepisu art. 126 k.p.a. a contrario do
postanowień nie stosuje się przepisu art. 10 § 1 k.p.a., gdyż przepis ten
nie został wymieniony w art. 126 k.p.a. Z samego dosłownego brzmienia
przepisu art. 10 § 1 k.p.a. wynika, że przepis ten ma zastosowanie
jedynie przy wydawaniu decyzji, gdyż w przepisie tym ustawodawca stanowi,
że organ jest obowiązany przed wydaniem decyzji umożliwić stronom
wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych
żądań.
Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że nie
każde naruszenie przepisu art. 10 § 1 k.p.a. stanowi naruszenie prawa
dające podstawę do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt
4 k.p.a. Naruszenie tego przepisu należy oceniać jako naruszenie
przepisów postępowania, które nie zawsze ma wpływ na wynik sprawy.
Podobny pogląd został wyrażony przez NSA w uchwale z dnia 25 kwietnia
2005 r., sygn. akt FPS 6/04, ONSAiWSA 2005/4/66. Uchwała ta została
podjęta w związku z wątpliwościami co do skutków naruszenia w
postępowaniu podatkowym art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -
Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), w dalszej części
powołanej jako O.p. Przepis ten na gruncie postępowania podatkowego
stanowi odpowiednik art. 10 § 1 k.p.a. W uchwale tej NSA stwierdził, że
nie każde naruszenie art. 200 § 1 O.p. stanowi naruszenia stanowiące
podstawę do wznowienia postępowania z powodu pozbawienia strony
możliwości udziału w postępowaniu i że wpływ naruszenia tego przepisu na
wynik sprawy należy badać odrębnie w każdej sprawie.
W świetle tych rozważań Sądu, nie mogły zostać uznane za zasadne
podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów art. 6, art. 12 § 1,
art. 81 i art. 107 § 1 w zw. z art. 140, art. 149 § 2 i art. 145 § 1 pkt
4 k.p.a. Z treści skargi wynika, że strona skarżąca naruszenia tych
przepisów dopatrywała się w bezpodstawnym jej zdaniem stwierdzeniu przez
Ministra Skarbu Państwa, że w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 106
§ 1 k.p.a. w przedmiocie zaopiniowania projektu restrukturyzacji nie ma
zastosowania przepis art. 10 § 1 k.p.a. Skoro, jak już sąd wskazał,
Minister zasadnie stwierdził, iż w postępowaniu, którego wznowienia
strona skarżąca żądała, przepis art. 10 § 1 k.p.a. nie miał zastosowania,
to również oparty na naruszeniu tego przepisu zarzut naruszenia
wymienionych przepisów należało uznać za bezzasadny.
Sąd nie podziela stanowiska strony skarżącej, że Minister w zaskarżonej
decyzji nie odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych we wniosku o
ponowne rozpatrzenie sprawy. W ocenie Sądu, Minister co prawda miejscami
dosyć lakonicznie, ale jednak odniósł się do wszystkich zarzutów
podniesionych we wniosku.
Zarzut naruszenia zaskarżoną decyzją art. 22 u.p.p.r.p.z.o.z., art. 6 i
art. 8 k.p.a. i art. 7 Konstytucji RP przez uznanie programu
restrukturyzacji skarżącego zakładu za niekompletny należało uznać także
za bezzasadny. Ten zarzut był zarzutem merytorycznym opartym na
stwierdzeniu, że organ w postępowaniu prowadzonym w oparciu o art. 106 §
1 k.p.a. niewłaściwie ocenił stan faktyczny sprawy. Należy podkreślić, że
postępowanie w przedmiocie wznowienia postępowania, w przypadku
stwierdzenia przez organ braku przesłanki wznowieniowej, nie może
prowadzić do ponownej merytorycznej oceny sprawy. W tej sytuacji organ na
podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. odmawia uchylenia decyzji kończącej
wznowione postępowanie, nawet gdyby w sprawie zostały stwierdzone inne
naruszenia prawa niewymienione w art. 145 § 1 k.p.a. Tego rodzaju
naruszenia prawa mogą być podnoszone w toku postępowania w trybie
zwykłym, nie mogą natomiast być podstawą do weryfikacji aktu
administracyjnego w trybie nadzwyczajnym. W rozpoznawanej sprawie organ
po stwierdzeniu, że w sprawie nie wystąpiła przesłanka wznowienia, o
której mowa w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., wydał decyzję odmawiającą
uchylenia postanowienia kończącego postępowanie w trybie zwykłym, co
należało ocenić jako działanie prawidłowe.
W ocenie Sądu, Minister prawidłowo zinterpretował przepis art. 18
u.p.p.r.p.z.o.z. Z treści tego przepisu wynika, że postępowanie
restrukturyzacyjne prowadzi się na podstawie przepisów u.p.p.r.p.z.o.z.,
a w zakresie w niej nieuregulowanym do postępowania tego zastosowanie
mają przepisy k.p.a. W rozpoznanej sprawie organ prawidłowo na podstawie
tego przepisu uznał, że w postępowaniu restrukturyzacyjnym pierwszeństwo
w stosowaniu mają przepisy u.p.p.r.p.z.o.z. przed przepisami k.p.a.,
który ma zastosowanie jedynie w kwestiach nieuregulowanych w
u.p.p.r.p.z.o.z. Należy podkreślić, że ten zarzut strona skarżąca również
formułowała w oparciu o, jak już sąd wykazał, błędne przekonanie, że do
postępowania w sprawie udzielenia opinii o programie restrukturyzacji ma
zastosowanie przepis art. 10 § 1 k.p.a.
W rozpoznanej sprawie organ na podstawie art. 126 k.p.a. obowiązany był
zamiast decyzji, o której mowa w art. 151 § 1 k.p.a., wydać
postanowienie. W rozpoznanej sprawie organ wydał decyzję, jednakże
zdaniem Sądu to uchybienie nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. W
decyzji organ zawarł pouczenie o środku zaskarżenia, jaki przysługiwałby,
gdyby organ wydał postanowienie.
W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca
ją decyzja zostały wydane z naruszeniem art. 7 i art. 77 k.p.a. w stopniu
mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 135, art. 145 § 1 pkt 1
lit. c, art. 151 i art. 200 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

--
pozdrawiam serdecznie, Olgierd
Lege Artis http://olgierd.bblog.pl