W dniu 13.12.2019 o 22:31, m...@g...com pisze:
> https://warszawa.onet.pl/jan-spiewak-skazany-komenta
rz-bogumily-gornikowskiejj-corki-cwiakalskiego/b5sjw
5g
>


https://edgeryders.eu/t/rzady-prawa-czy-rzady-przez-
prawo-o-autorytarnym-liberalizmie-sadow/11913

[...]

Procesy o zniesławienie

Przeciwko mnie wytyczono łącznie 22 sprawy sądowe o zniesławienie.
Wszystkie dotyczą spraw ważnych dla naszego kraju i społeczeństwa.
Krytykowałem osoby publiczne: biznesmenów, polityków i adwokatów. W
Polsce prawo dopuszcza złożenie prywatnego aktu oskarżenia i cywilnego
pozwu w tej samej sprawie. Już raz zdarzyło się, że sąd karny uniewinnił
mnie a potem sąd cywilny skazał w tej samej sprawie. Sprawy karne toczą
się za zamkniętymi drzwiami. Oznacza to, że opinia publiczna ma dużo
mniejszą możliwość obserwowania przebiegu procesu. Przegrana w sprawie
karnej oznacza nawet możliwość rocznej odsiadki. Zawsze takie sprawy
oznaczają ogromne wydatki na prawników i ogromny stres. Oskarżający
rzadko się pojawiają na sali sądowej. Działają przez wynajętych
pełnomocników, których zadaniem jest nie tylko sama wygrana, ale
zmęczenie przeciwnika. Mało kto może sobie pozwolić finansowo i
psychologicznie na luksus prowadzenia kilku postępowań przed sądem. W
ostatniej sprawie przegrałem, bo sąd uznał, że wyrażenie ,,dzika
reprywatyzacja" oznacza oskarżenia kogoś o działalność przestępczą. Sąd
skazał mnie na grzywnę w wysokości 5 tysięcy złotych i przeprosiny na
jednym z większych portali w Polsce. Ich koszt wyceniono na ponad
dwieście tysięcy złotych. Na grzywny nie wolno prowadzić zbiórek
publicznych. W innej sprawie sąd właściwie nie był wstanie wytłumaczyć
dlaczego mnie skazuje na 15 tysięcy złotych grzywny więc utajnił
uzasadnienie wyroku. Cała sprawa toczyła się za zamkniętymi drzwiami a
następnie sąd zakazał mówić o tym co go motywowało do tak surowej kary.
W razie uprawomocnienia tych wyroków będę kryminalistą i to bez grosza
przy duszy. Socjologowie i prawnicy mówią, że takie pozwy mają wywołać
efekt mrożący. Wysłać sygnał opinii publicznej, żeby nie krytykowała
wpływowych i bogatych.

Dzika reprywatyzacja

Sformułowanie dzika reprywatyzacja, za które zostałem już skazany,
oznacza przekazywanie publicznego majątku w prywatne ręce rzekomym
spadkobiercom nie w drodze ustawy i rozwiązania systemowego, ale na mocy
orzecznictwa sądowego. To właśnie sądy wymyśliły i przeprowadziły
reprywatyzację w Warszawie. Polska jako jedyny kraj tej części Europy
nie doczekał się uchwalenia ustawy reprywatyzacyjnej. W Warszawie na
mocy tzw. dekretu Bieruta doszło w 1945 roku do nacjonalizacji
wszystkich nieruchomości. Miasto było w ruinie i chodziło o jego szybką
odbudowę. Zdziesiątkowani i zrujnowani właściciele kamienic nie mieli
takiej możliwości. Za znacjonalizowane mienie miało przysługiwać
odszkodowanie, którego komuniści nigdy nie wypłacili. Na tej podstawie
50 lat po wydaniu dekretu rozpoczęło się unieważnianie decyzji
nacjonalizacyjnych. Sądy administracyjne uznały, że mogą takie decyzje
eliminować z obrotu prawnego tak jakby przez te pół wieku nic się nie
wydarzyło a te decyzje nie miały nieodwracalnych konsekwencji. Otworzyły
w ten sposób puszkę Pandory. Dekret Bieruta stał się w XXI wieku prawem
na podstawie, którego dokonano przekazywania majątku w prywatne ręce.
Sądy administracyjne z biegiem lat poszerzały grupę osób uprawnionych do
,,zwrotu" nieruchomości i ograniczały możliwość odmowy reprywatyzacji
nieruchomości. W ten sposób całkowicie przedefiniowały kategorię
interesu publicznego i użyteczności publicznej. Po dwudziestu latach
radosnej działalności prawników prywatne mogły stać się w Warszawie nie
tylko budynki wielorodzinne, ale również szkoły a nawet parki. W dodatku
sądy uniemożliwiły w pewnym momencie uczestnictwa w procesach lokatorom
kamienic. Pozbawiono więc ogromną rzeszę ludzi, którzy mieli największy
interes w tym, żeby pilnować legalności całego procesu, z możliwości
zabierania głosu. W ten sposób sądy wprowadziły niejako dwie kategorie
obywatelstwa, które opierało się na własności. Lokator budynku
komunalnego nie miał prawa występować w swoim imieniu. Oczywiście duża
część procederu okazała się kontrolowana przez grupy przestępcze, a
urzędnik wydający decyzje przez dekadę w stolicy został aresztowany pod
zarzutami korupcji.

Wraz z odpolitycznieniem procesów rządzenia i oddania ich rynkowi sądy
ogrywają coraz większą rolę. Pieniądze dzisiaj nie tylko zwiększają
szanse sukcesu w sądzie, ale również czasem decydują o możliwości
zabierania głosu przed nim. Dzięki pieniądzom sądy stają się narzędziem
w rękach bogatych do uciszania słabszych. Tylko wzrost demokratycznej
kontroli wymiaru sprawiedliwości może odwrócić tę tendencje. Pozbycie
się pieniędzy z sądów i polityki staje się głównym wyzwaniem
współczesnej demokracji.