No to zamiast dywagować akademicko proponuję lekturę przepisów. Na początek
art. 22 kp:

Art. 22. § 1. Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do
wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego
kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a
pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.
§ 1'. Zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na
podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.
§ 1". Nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną
przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w § 1.

Jak zatem wynika z powyższego, należy tak skonstruować umowę cywilno-prawną,
by nie spełniała choćby jednego z podanych w Art. 22. § 1 wyznaczników umowy
o pracę. Zakładam, że rodzaj pracy raczej musimy zdefiniować - będzie to
sprzedaż. No to pozostają do dyspozycji choćby jedna z poniższych
propozycji:

1. Brak bezpośredniego nadzoru - to możemy osiągnąć z łatwością, bo przecież
tej sprzedawczyni nie będzie w Polsce, więc trudno, by nadzorowała
pracownika.

2. Określenie miejsca - w końcu nie musimy w umowie tego miejsca określać.
Możemy napisać, że zleceniobiorca ma wykonywać zlecenie na terenie Polski, z
tym że w miejscowości X na placu targowym Y ma wykupione miejsce i może z
niego korzystać darmowo. W innych miejscach czyni to na własny rachunek.

3. Określenie czasu - w ogóle nie musimy go określać. Co mnie obchodzi, ile
zleceniobiorca będzie pracował. Dostaje prowizję od utargu i tyle.

No to teraz zaglądnijmy do kodeksu cywilnego gdzie sprawę normuje

Art. 734. § 1. Przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do
dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.
§ 2. W braku odmiennej umowy zlecenie obejmuje umocowanie do wykonania
czynności w imieniu dającego zlecenie. Przepis ten nie uchybia przepisom o
formie pełnomocnictwa.
Art. 738. § 1. Przyjmujący zlecenie może powierzyć wykonanie zlecenia osobie
trzeciej tylko wtedy, gdy to wynika z umowy lub ze zwyczaju albo gdy jest do
tego zmuszony przez okoliczności. W wypadku takim obowiązany jest zawiadomić
niezwłocznie dającego zlecenie o osobie i o miejscu zamieszkania swego
zastępcy i w razie zawiadomienia odpowiedzialny jest tylko za brak należytej
staranności w wyborze zastępcy.

No cóż, jak widać ułożona wg punktów wyżej umowa umową-zlecenie może być.
Dodatkowo, by dobić gwóźdź do trumny w umowie piszę, że upoważniam
zleceniobiorcę do powierzenia zlecenia innej osobie. I to sprawę załatwia
ostatecznie - taka umowa za umowę o pracę nie może być uznana - nie ma na to
silnych, bo podstawą stosunku pracy jest osobiste świadczenie pracy.

Ubolewam nad tym, co napisałem. Osobiście zdaję sobie sprawę, że
przedsiębiorcy często właśnie w ten sposób obchodzą obowiązujące przepisy.
Niestety właśnie w ten sposób da się je obejść bo są dziurawe i ponieważ
jest to grupa
prawa, to nie udawajmy, że tego się zgodnie z prawem zrobić nie da, bo to
nie jest prawda.

By to nie było możliwe, to konieczne jest wprowadzenie noweli mówiącej, że
zleceniobiorca prowadzący DG nie może zlecić zlecenia osobie fizycznej nie
prowadzącej DG. I sprawa by była załatwiona. Kodeks Pracy na tyle już
ponaginano w kierunku ułatwienia nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, że
nie widzę żadnego uzasadnienia, by nawet na dwa tygodnie nie zatrudnić
gościa jako pracownika. Ja wiem, że to trudniejsze od umowy-zlecenie. Ale
wydaje mi się, że bardziej odzwierciedla rzeczywisty stan rzeczy. W
przypadku omawianego tu wypadku kobieta zostałaby zatrudniona na czas
określony 2 tygodnie i tyle.