> Może to i dłuższa droga, ale w mojej ocenie daje większe szanse
> powodzenia, niż strzał z pozwu do sądu. mam się rozmyśli i wdacie się z
> znowu w niepotrzebny nikomu spór.
Wlasnie problem na tym polega, ze dluzsza. Ogladalem w TV reportaz, gdzie
matka porzucila dziecko (ojciec zabral je na weekend na widzenie, a jak
przywiozl z powrotem, to nikogo nie zastal - matka poszla w swiat na pare
miesiecy). Ojciec zabral je do siebie, zalatwil szkole, sobie druga prace,
zorganizowal sobie zycie - po pol roku matka pojawila sie z nowym
narzeczonym i zazadala, by oddal dziecko. Nie chcial, wiec wrocila z
policja, odebrala dziecko, oskarzyla ojca o bezprawne przetrzymywanie i
naslala komornika by wyegzekwowal alimenty za "zalegle" pol roku. Musial
zaplacic, odwolywal sie w sadzie - przegral - okazalo sie, ze mogl jedynie
pozywac byla malzonke na drodze cywilnej o zwrot kasy - a dziecka nie udalo
mu sie odzyskac. Jakis paradoks, ale w tej Polsce tak bywa !!!

Pomimo tego, ze w sprawie syna z moja byla jakos w miare sie dogaduje, to
przed rozwodem dala mi sie poznac jako bezwzgledna i egoistyczna osoba. Bez
dwoch zdan zdolna bylaby do takiego zachowania jak opisalem powyzej.
Wszystko zalezy od tego, jak szybko znajdzie sobie nowego partnera i ja
przestane byc jej potrzebny...
Myslalem, ze jest moze jakas inna szybsza droga, bylem zwolennikiem
zaproponowania jej od razu aby zalatwic sprawe sadownie...

Z.