> fakt masz troche racji ale nie całkiem wiele widziałam i w wielu sprawach
> uczestniczylam wiec nie jestem aż tak z boku problemu ale nie o to chodzi
,
> chodzi o to by walczyła i Ty musisz jej pomóc nawet wspierając psychicznie
> to dużo kiedy sie jest samemu z własnym problemem

No tak, ale prawnik patrzy na to chłodnym okiem, rzeczowo i konkretnie,
czyli niejako z boku, wie co powinno się zrobić i jak postąpić, ale nie wie
co czuje i myśli człowiek tkwiący w tym bezpośrednio, jak i czego się boi,
dlaczego przez wiele lat postępuje nieracjonalnie, dlaczego godzi się na
takie życie i dlaczego boi się podjąć jakieś radykalne kroki. Czasami jest
tak, że boi się zacząć robić cokolwiek co mogłoby zakończyć jej gehennę, bo
wie, że jeśli tylko zacznie i podejmie jakieś kroki (a to nie zakończy się
na pierwszej rozprawie) i nawet będzie miała pewność, że za jakiś czas
wyzwoli się z tego koszmaru na zawsze, to boi się po prostu tego, co czeka
ją w domu do zakończenia sprawy, przez wiele miesięcy a może lat. A to może
być o wiele gorsze niż to co jest do tej pory. Trudno oczekiwać od takiej
kobiety racjonalnego myślenia. W związku z tym mam pytanie czy zanim sąd coś
postanowi, może ona jakoś uchronić się przed tym draniem, bo można
spodziewać się z całą pewnością, że jeśli tylko ona złoży wniosek o
odebranie mu praw rodzicielskich, zakaz kontaktów z dziećmi, rozwód i
eksmisję, umotywuje to wszystko faktami, opisze je ze szczegółami, odważy
się powiedzieć o nich w sądzie, to jej życie do zakończenia sprawy będzie
jeszcze większym koszmarem, bo to człowiek nieobliczalny. Jak sobie radzić w
takiej sytuacji? Bo sąd przecież nie podejmie żadnej decyzji bez rozpoznania
sprawy i przesłuchania świadków, a to potrwa, tyle że im dłużej będzie
trwało i im bardziej na jego niekorzyść, tym gorzej to się odbije na życiu
jej i dzieci z tym gadem pod jednym dachem. Podejrzewamy, że kiedyś może ją
nawet zabić.
q