wtorek, 10 stycznia 2023 o 11:35:54 UTC+1 Olin napisał(a):
> Dnia Mon, 9 Jan 2023 23:06:06 -0800 (PST), Dawid Rutkowski napisał(a):
>
> >> Mnie dziwi, że ktoś z tego boiska w ogóle korzysta.
> >> U mnie na osiedlu też są orlik i boisko przy szkole, a jakoś na nich pusto,
> >> bo młodzież raczej pochylona nad modlitewnikami. Fakt, że w tygodniu jestem
> >> w robocie, ale po nocy nie wracam, a już w weekendy to spoko powinienem
> >> słyszeć jak się drą.
> >
> > Facet złożył pozew w 2016.
> > Czasy się zmieniają.
> > Niby niedawno, ale to był np. tylko rok dojnej zmiany.
> > covidu nikt sobie nie wyobrażał.
> Kiedy ja już na długo przed kowidem już nie widziałem młodzieży na polu
> (zwanym również "dworem"). Nikt nie gra w klasy, dziewczynki nie skaczą
> przez gumę, a chłopaki nie rżną w gałę. Żeby chociaż siedzieli na ławce
> przed blokiem i hałasowali, a tu cicho prawie jak na cmentarzu.
>
> Nie to żebym się żalił, że za moich czasów było lepiej, ale na pewno
> inaczej. Gdyby 40 lat temu były konsole i smartfony, też pewnie bym się
> alienował. Teraz to podobno nawet dziecko do któregoś tam roku życia nie
> może samo wyjść z domu do piaskownicy, a ja tam latałem po osiedlu zanim
> poszedłem do szkoły.

No ja tam się więcej niedługo przed covidem po piaskownicach i "placykach"
nachodziłem
niż za własnego nielactwa ;>
Zresztą osiedle osiedlu nierówne - na tarchominie było ze 300m w każdą stronę do
ulicy,
i na plac zabaw można było samemu iść (matka widziała z okna), albo i na budowę ;),
a na mokotowie blok ulicami otoczony, a na najbliższy placyk przez "małą obwodnicę"
trzeba przełazić kładką, samego nie puścisz...
Zaś 35 lat temu miałem już spectruma i było się czym alienować, dodatkowo do
czytania,
potem jak miałem PC-ta to czasem był dylemat - np. grać w "dune 2" czy czytać "Diunę"
;>
Jedyna ekstrawagancja sportowa to granie w baseball - że myśmy się nie pozabijali to
cud...

A PRLowskie osiedla mają to do siebie, że mieszkania dostawali ludzie w podobnym
wieku,
więc i w podobnym czasie mieli dzieci - i w podobnym czasie jest pokoleniowa przerwa.
W zależności od tego, czy spółdzielnia była "robotnicza" czy "yntelygencka" to
przerwa
trwa dłużej lub krócej - a dodatkowo w "yntelygenckich" czasem trwa wręcz dwa
pokolenia,
bo dzieci zanim mają swoje dzieci to idą na swoje - a nie jest tak, że to dzieci mają
dzieci
i w mieszkaniu mieszkają 3 pokolenia.
Tak bywało jak wiosną spacerowałem po Bródnie (mieszkałem w latach 1999-2010),
np. do biblioteki, to na dworze (no bo jednak nie "na polu" ;) kręciło się jeszcze
sporo
tego między blokami - smarkofonów jeszcze nie mieli, czy wręcz jeszcze nie było,
a potem jak już były, to jednak sporo kosztowały - ale to albo były takie dzieci
z podstawówki - a jak trochę starsze, to już z wózeczkami (i bynajmniej nie było w
nich lalek,
choć nigdy nie zapomnę epickiego tekstu położnej: "macie lalkę to się bawcie"... - do
lvl35+lvl33,
którzy niemowlaka co prawda widzieli, nawet kąpanego, bo kuzynka urodziła ze 3 lata
wcześniej, ale w ręku
nigdy nie mieli - dobrze, że choć po szkole rodzenia, ale jak inna położna zaczęła
Juliusza
ubierać w takim tempie, jak taki jeden cwaniak na dniach transportu rozkładał 3
karty,
to prawie oczopląsu dostałem próbując się zorientować, jak ona to robi).

Więc może u Ciebie to tak jak na Stegnach - a to źle wróży, bo jak się wprowadzasz do
nowego bloku
to remonty się kumulują i trwają tak rok-dwa - a niewielka różnica, jak wierci jeden
i jak wierci dziesięciu.
Ale w bloku wymierającym - jak na Stegnach u wujka - jest tragedia, bo wymierają w
równym tempie,
i jak jeden skończy remont to drugi zaczyna - i tak to potem trwa 10 lat...