Ostatnio, jako, że ukończyłam Medyczne Studium Zawodowe, dostałam wezwanie
na komisję wojskową. Przykro mi, zle muszę stanowczo oświadczyć, że nie mam
zamiaru poświęcać się dla tego kraju, a to z bardzo prostej przyczyny - TEN
KRAJ nie umiał mnie obronić nawet przed własnym ojcem (mimo, że teoretycznie
istnieją instytucje, które powinny stać na straży praw dziecka i obywatela).
Kiedy, nie mogąc znieść już cierpień i upokorzeń, moja matka zaczęłam mówić,
że stary nas tłucze - owszem sprawa trafiła do sądu i komitetu ochrony praw
dziecka (miało to miejsce kilkanaście lat temu), cóż z tego jak nikt nie
chciał nam wierzyć!!! Zmuszano mnie do opowiadania (a nadmienię w tym
miejscu, że byłam wtedy niewiele rozumiejącym, zastraszonym dzieckiem) ze
wszelkimi szczegółami aktów przemocy wobec nas, jacyś tzw. psycholodzy
wypytywali np czy ojciec miał otwartą czy zamkniętą rękę i inne takie
szczegóły - cholernie to bolało i nikt nie zwracał uwagi na łzy, siniaki,
każdy tylko chciał znać sensacyjne szczegóły.... Potem gdy przyszło co do
czego, ci tzw. psycholodzy pisali opinie do sądu, w których pisali mniej
więcej coś takiego: "dzieci kłamią, są zastraszone przez matkę i mówią
wszystko pod jej dyktando.." i inne takie wierutne bzdury, a myśmy cierpieli
nadal, tym bardziej , że trzeba było o tym wszystkim opowiadać obcym
ludziom, a potem bać się czy czasem ojciec się o to znowu nie wścieknie. Tym
bardziej to wszystko bolało, że ojciec na zewnątrz grał wzorowego ojca i
męża i nie raz słyszałam: "Jakiego ty masz fajnego ojca", albo do mojej
mamy:"Jakiego ma pani kochanego męża". Nie będę więcej pisać, bo nadal jest
to dla mnie zbyt trudne (pisząc to łzy cisną mi się do oczu).Powiem tylko
tyle - mając już nieco ponad 20lat nadal muszę "użerać" się z sądami, żeby
łaskawie zechcieli nałożyć ojcu alimenty na moją rzecz, bo nie mam
praktycznie środków do życia.
Chcę tylko powiedzieć, że prędzej zrobię najgorsze głupstwo (ot, dla
przykładu łyknę sobie kilka fiolek silnych środków nasennych) niż pozwolę
się wcielić do wojska (mimo, że szanowna komisja raczyła mi dać kategorię
A ).
Na koniec chciałam oświadczyć, że nie kocham tego kraju, nie czuje się jego
obywatelką i absolutnie nie czuję się za niego odpowiedzialna (skoro ten
kraj nie czuł się absolutnie odpowiedzialny za mnie!!!) i zrobię wszystko,
żeby stąd jak najszybciej uciec!!!!.
I ostatnie zdanie: Drodzy decydenci tego kraju, weżcie sobie do serca to co
napisałam i zróbcie WSZYSTKO, żeby cholera ŻADEN dzieciak nie musiał patrzeć
i przechodzić tego co ja przeszłam i nie znienawidził was na starcie swego
dorosłego życia tak jak ja was NIENAWIDZĘ.



Ps Jeśli ktoś mógłby mi pomóc legalnie "wywinąć" się z wojska to bardzo
proszę o takową pomoc.

Ps2 Jeżeli znacie jakiegoś decydenta tego kraju, prześlijcie mu ten list,
byłabym naprawdę szczęśliwa gdyby to trafiło do naszego Prezydenta p.
Aleksandra Kwaśniewskiego (jedynej osoby,spośród polityków,którą darzę dużym
szacunkiem).