Witam Państwa,

sytuacja wygląda następująco: pełnoletnia córka, ucząca się (płatna
uczelnia), nie pracująca, pozwała ojca (z którym nie mieszka od prawie
20 lat) o alimenty. Oprócz właściwego adresu pozwanego, meldunkowego i
faktycznego, podała także adres korespondencyjny, pod którym pozwany
od kilku lat nie mieszka. Pierwszy sąd uznał się za niewłaściwy i
przesłał sprawę do właściwego sądu, powiadamiając o tym pozwanego, na
właściwy adres. I na tym korespondencja sądowa się skończyła - kolejne
pisma były przesyłana na adres, pod którym pozwany od dawna nie
mieszka. Efektem było to, że ojciec nawet nie wiedział, że toczy się
jakaś sprawa; wezwania wracały nieodebrane, sąd zasądził zaocznie
alimenty w wysokości 450 zł miesięcznie.

Pozwany nadal nie otrzymał żadnych dokumentów. Ale pewnego dnia
zauważył, że z konta oszczędnościowo-rozliczeniowego pobrano mu kwotę
486 zł. Okazało się, że komornik zaczął ściągać alimenty. Ojciec
próbował skontaktować się z komornikiem, ale nie wiedział z którym; na
przelewie były dane kancelarii, ale jak tam zatelefonował, to komornik
powiedział, że taka kancelaria nie istnieje, bo były jakieś zmiany.
Nie było rozmowy.

Po pewnym czasie u ojca pojawiła się policja celem ustalenia jego
faktycznego miejsca zamieszkania. Wkrótce przyszło wezwanie z sądu,
już na właściwy adres. Komornik nadal pobierał z konta pieniądze, bez
dostarczenia żadnych dokumentów, bez żadnej próby kontaktu. Dodatkowo,
bank pobierał sobie od każdego przelewu 15 zł.

Na rozprawie ojciec z córką zawarł ugodę, że będzie płacił co miesiąc
najpierw 500, a później 600 zł. Córka miała wycofać sprawę od
komornika. Jednak nie wycofała. Ojciec płacił co miesiąc 500 zł,
dodatkowo komornik pobierał mu kolejne 486 zł. Córka odmawiała podania
danych komornika, sąd skargę na czynności komornika, złożoną pisemnie
przed rozprawą, po prostu pominął milczeniem. Ojciec złożył w sądzie
dwie kolejne skargi na czynności komornika; w odpowiedzi na jedną sąd
stwierdził, że jest niewłaściwy do jej rozpatrzenia (ojciec złożył
zażalenie), drugą pominął milczeniem.

Ponieważ córka nie wykazywała dobrej woli, komornik nadal pobierał
pieniądze z rachunku, nota bene pozbawiając człowieka środków do
życia, bo pozwany groszem nie śmierdzi, zdecydował się złożyć w sądzie
wniosek o anulowanie ugody i ponowne rozpatrzenie sprawy, informując
jednocześnie, że zaprzestaje płacenia uzgodnionej kwoty, ponieważ nie
ma z czego żyć. W odpowiedzi sąd przysłał pismo z pytaniem, jak ma
traktować ten wniosek...

Z tego, co czytałem, to komornik ma określone procedury, określone
obowiązki i ograniczenia. Musi dostarczyć nakaz, nie może pobierać
pieniędzy z rachunku oszczędnościowego do określonej kwoty itp. W tym
przypadku nic takiego nie miało miejsca. Co więcej - nie zgadzał się
nawet adres pozwanego z adresem właściciela rachunku. Akurat w tym
przypadku jest to ta sama osoba, ale gdyby nie...?

Pomóżcie, proszę, jak walczyć z tym prawnie usankcjonowanym
rozbojem... Czy można pozwać komornika cywilnie? Jakie argumenty
byłyby tu decydujące? Czy niedopełnienie przez komornika ustawowych
obowiązków może skutkować sprawą karną?

Podejrzewamy, że córka umyślnie wprowadziła sąd w błąd co do adresu,
chcąc osiągnąć wrażenie, że ojciec niczym się nie interesuje,
specjalnie nie stawia się na wezwania, uchyla się. Czy jest sens
pozywać córkę cywilnie o zwrot wyłudzonych alimentów?

Bank jest prywatny, więc teoretycznie może ustalać opłaty w dowolnej
wysokości. Tylko, że właściciel konta sam decyduje, czy korzysta z
danej usługi, której koszt jest określony w tabeli opłat, czy nie chce
korzystać. W tym przypadku nie ma takiej możliwości; bank może pobrać
mu dowolnie wymyśloną kwotę, bez żadnych ograniczeń... Nadzór bankowy
nie jest zainteresowany takimi sprawami, nie są od tego. Jak z tym
walczyć? Rzecznik praw obywatelskich...?

MP-B