Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, ustawy o działalności leczniczej oraz ustawy o zmianie ustawy o działalności leczniczej oraz niektórych innych ustaw
projekt dotyczy m.in. wprowadzenia przepisów regulujących wymagania w odniesieniu do centrów urazowych dla dzieci
- Kadencja sejmu: 7
- Nr druku: 3837
- Data wpłynięcia: 2015-08-07
- Uchwalenie: sprawa niezamknięta
3837
środków publicznych, w ramach środków określonych w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia.
Art. 2. W ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz.
618, 788 i 905) w art. 207 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Podmiot wykonujący działalność leczniczą w dniu wejścia w życie ustawy,
niespełniający wymagań, o których mowa w art. 22 ust. 1, dostosuje pomieszczenia i
urządzenia do tych wymagań do dnia 31 grudnia 2017 r.”.
Art. 3. W ustawie z dnia 14 czerwca 2012 r. o zmianie ustawy o działalności leczniczej oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 742 oraz z 2013 r. poz. 1290) w art. 11 ust. 1–3
otrzymują brzmienie:
„1. Przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b, art. 25 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 oraz art. 108 ust. 1 pkt
3 w zakresie dotyczącym art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, o której mowa w art. 1, oraz
art. 25 ust. 1a–1f ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą, stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.
2. W okresie do dnia 31 grudnia 2016 r. podmiot leczniczy prowadzący szpital może
zawrzeć umowę ubezpieczenia z tytułu zdarzeń medycznych określonych w
przepisach o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W takim przypadku przepis
art. 25 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 1, stosuje się.
3. W przypadku określonym w ust. 1 obowiązek określony w art. 25 ust. 2 ustawy,
o której mowa w art. 1, powstaje z dniem 1 stycznia 2017 r.”.
Art. 4. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 1 w
zakresie dotyczącym art. 39f pkt 7, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2021 r.
Uzasadnienie
Art. 1. Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 757, 1245 i 1635), zwana dalej „ustawą o PRM”, weszła
w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Ustawa o PRM dotyczy postępowania i zapewnienia
pomocy każdej osobie znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Zakres
ustawy obejmuje zasady organizacji i funkcjonowania systemu Państwowe Ratownictwo
Medyczne, zwanego dalej „PRM”, na terenie kraju, w szczególności opisuje sposób działania
i zadania zespołów ratownictwa medycznego, szpitalnych oddziałów ratunkowych, centrów
urazowych i jednostek współpracujących z systemem. Ustawa o PRM określa rodzaj i zakres
świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych w ramach systemu PRM przez personel
medyczny tj. lekarza systemu, pielęgniarkę systemu i ratownika medycznego.
W okresie obowiązywania ustawy o PRM dokonano analizy funkcjonowania systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne. Z powyższej analizy wynika, że niezbędnym jest
dokonanie zmian, które są proponowane w art. 1.
W dodawanych do ustawy o PRM art. 39e–art. 39h wprowadza się przepisy regulujące
wymagania w odniesieniu do centrów urazowych dla dzieci. Przepisy te zostały
skonstruowane analogicznie do wymagań w zakresie centrów urazowych dla dorosłych w
oparciu o wypracowane rozwiązania przez konsultanta krajowego w dziedzinie chirurgii
dziecięcej oraz ekspertów. Szczegółowe warunki dotyczące personelu medycznego oraz
wyposażenia centrów urazowych dla dzieci ujęte zostaną w rozporządzeniu Ministra Zdrowia.
Wprowadzenie powyższej regulacji jest istotne ze względu na konieczność zapewnienia
kompleksowej diagnostyki i leczenia mnogich obrażeń u osób poniżej 18. roku życia., a także
z uwagi na stworzenie podstaw prawnych do uzyskania finansowania nakładów
inwestycyjnych na centra urazowe dla dzieci ze środków unijnych w perspektywie 2014-
2020.
Art. 2. Zmiana zaproponowana w art. 2, dokonująca zmiany art. 207 ustawy z dnia 15
kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618, z późn. zm.) zakłada
wydłużenie okresu dostosowania do wymagań określonych na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z
dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać
pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz. U. poz. 739).
Zmiana ta umożliwi wszystkim podmiotom wykonującym działalność leczniczą dostosowanie
pomieszczeń i urządzeń do ww. wymagań. Postępujące uelastycznienie przepisów w tym
zakresie oraz kilkakrotne wydłużanie okresów dostosowawczych (od 1992 r. do 2016 r.)
okazały się niewystarczające i nadal część podmiotów nie spełnia wszystkich wymagań
określonych w ww. przepisach rozporządzenia.
Art. 3. Zmiana zawarta w art. 3 projektu ustawy ma na celu wydłużenie okresu, w którym
zawarcie umowy ubezpieczenia od zdarzeń medycznych nie jest obowiązkowe. Zgodnie z art.
17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej podmioty
lecznicze prowadzące szpital winny zawrzeć umowę ubezpieczenia z tytułu zdarzeń
medycznych określonych w przepisach o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, które
obejmuje zdarzenia medyczne, które miały miejsce w okresie ochrony ubezpieczeniowej.
Przepisy art. 11 ustawy z dnia 14 czerwca 2012 r. o zmianie ustawy o działalności leczniczej
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 742) odsunęły w czasie bezwzględne wykonanie
obowiązku zawarcia tej umowy ubezpieczenia do 31 grudnia 2015 r. Do tego dnia umowa ta
może zostać zawarta na zasadzie fakultatywności.
Doświadczenia funkcjonowania ubezpieczenia na rzecz pacjentów z tytułu zdarzeń
medycznych określonych w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku
Praw Pacjenta (Dz. U. z 2012 r. poz. 159, z późn. zm.) oraz wojewódzkich komisji do spraw
orzekania o zdarzeniach medycznych wskazują na potrzebę dalszego odsunięcia w czasie
bezwzględnego wykonania obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia na rzecz pacjentów z
tytułu zdarzeń medycznych. Projektowana regulacja określi nowy termin wprowadzający
obowiązek ubezpieczenia – 1 stycznia 2018 r. Za takim rozwiązaniem przemawiają przede
wszystkim obiektywne problemy, z jakimi borykają się podmioty lecznicze prowadzące
szpitale, które wynikają przede wszystkim z niedostatecznej oferty rynku usług
ubezpieczeniowych.
W art. 4 projektu ustawy proponuje się standardowe, 14-dniowe vacatio legis. Jedynym
wyjątkiem jest wejście w życie art. 39f pkt 7 ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym z dniem 1 stycznia 2021 r. Ten dość długi okres vacatio legis umożliwi
szpitalom, w których znajdą się centra urazowe dla dzieci, spełnienie wymogu dysponowania
lądowiskiem lub lotniskiem dla śmigłowca ratunkowego.
Projekt ustawy nie podlega procedurze notyfikacji w rozumieniu przepisów rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego
systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004
r. Nr 65, poz. 597).
Projekt ustawy nie powoduje negatywnych skutków finansowych dla jednostek sektora
finansów publicznych.
Projektowana regulacja nie jest objęta prawem Unii Europejskiej.
Narodowego Funduszu Zdrowia.
Art. 2. W ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz.
618, 788 i 905) w art. 207 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Podmiot wykonujący działalność leczniczą w dniu wejścia w życie ustawy,
niespełniający wymagań, o których mowa w art. 22 ust. 1, dostosuje pomieszczenia i
urządzenia do tych wymagań do dnia 31 grudnia 2017 r.”.
Art. 3. W ustawie z dnia 14 czerwca 2012 r. o zmianie ustawy o działalności leczniczej oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 742 oraz z 2013 r. poz. 1290) w art. 11 ust. 1–3
otrzymują brzmienie:
„1. Przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b, art. 25 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 oraz art. 108 ust. 1 pkt
3 w zakresie dotyczącym art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, o której mowa w art. 1, oraz
art. 25 ust. 1a–1f ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą, stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.
2. W okresie do dnia 31 grudnia 2016 r. podmiot leczniczy prowadzący szpital może
zawrzeć umowę ubezpieczenia z tytułu zdarzeń medycznych określonych w
przepisach o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W takim przypadku przepis
art. 25 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 1, stosuje się.
3. W przypadku określonym w ust. 1 obowiązek określony w art. 25 ust. 2 ustawy,
o której mowa w art. 1, powstaje z dniem 1 stycznia 2017 r.”.
Art. 4. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 1 w
zakresie dotyczącym art. 39f pkt 7, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2021 r.
Uzasadnienie
Art. 1. Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 757, 1245 i 1635), zwana dalej „ustawą o PRM”, weszła
w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Ustawa o PRM dotyczy postępowania i zapewnienia
pomocy każdej osobie znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Zakres
ustawy obejmuje zasady organizacji i funkcjonowania systemu Państwowe Ratownictwo
Medyczne, zwanego dalej „PRM”, na terenie kraju, w szczególności opisuje sposób działania
i zadania zespołów ratownictwa medycznego, szpitalnych oddziałów ratunkowych, centrów
urazowych i jednostek współpracujących z systemem. Ustawa o PRM określa rodzaj i zakres
świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych w ramach systemu PRM przez personel
medyczny tj. lekarza systemu, pielęgniarkę systemu i ratownika medycznego.
W okresie obowiązywania ustawy o PRM dokonano analizy funkcjonowania systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne. Z powyższej analizy wynika, że niezbędnym jest
dokonanie zmian, które są proponowane w art. 1.
W dodawanych do ustawy o PRM art. 39e–art. 39h wprowadza się przepisy regulujące
wymagania w odniesieniu do centrów urazowych dla dzieci. Przepisy te zostały
skonstruowane analogicznie do wymagań w zakresie centrów urazowych dla dorosłych w
oparciu o wypracowane rozwiązania przez konsultanta krajowego w dziedzinie chirurgii
dziecięcej oraz ekspertów. Szczegółowe warunki dotyczące personelu medycznego oraz
wyposażenia centrów urazowych dla dzieci ujęte zostaną w rozporządzeniu Ministra Zdrowia.
Wprowadzenie powyższej regulacji jest istotne ze względu na konieczność zapewnienia
kompleksowej diagnostyki i leczenia mnogich obrażeń u osób poniżej 18. roku życia., a także
z uwagi na stworzenie podstaw prawnych do uzyskania finansowania nakładów
inwestycyjnych na centra urazowe dla dzieci ze środków unijnych w perspektywie 2014-
2020.
Art. 2. Zmiana zaproponowana w art. 2, dokonująca zmiany art. 207 ustawy z dnia 15
kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618, z późn. zm.) zakłada
wydłużenie okresu dostosowania do wymagań określonych na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z
dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać
pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz. U. poz. 739).
Zmiana ta umożliwi wszystkim podmiotom wykonującym działalność leczniczą dostosowanie
pomieszczeń i urządzeń do ww. wymagań. Postępujące uelastycznienie przepisów w tym
zakresie oraz kilkakrotne wydłużanie okresów dostosowawczych (od 1992 r. do 2016 r.)
okazały się niewystarczające i nadal część podmiotów nie spełnia wszystkich wymagań
określonych w ww. przepisach rozporządzenia.
Art. 3. Zmiana zawarta w art. 3 projektu ustawy ma na celu wydłużenie okresu, w którym
zawarcie umowy ubezpieczenia od zdarzeń medycznych nie jest obowiązkowe. Zgodnie z art.
17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej podmioty
lecznicze prowadzące szpital winny zawrzeć umowę ubezpieczenia z tytułu zdarzeń
medycznych określonych w przepisach o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, które
obejmuje zdarzenia medyczne, które miały miejsce w okresie ochrony ubezpieczeniowej.
Przepisy art. 11 ustawy z dnia 14 czerwca 2012 r. o zmianie ustawy o działalności leczniczej
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 742) odsunęły w czasie bezwzględne wykonanie
obowiązku zawarcia tej umowy ubezpieczenia do 31 grudnia 2015 r. Do tego dnia umowa ta
może zostać zawarta na zasadzie fakultatywności.
Doświadczenia funkcjonowania ubezpieczenia na rzecz pacjentów z tytułu zdarzeń
medycznych określonych w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku
Praw Pacjenta (Dz. U. z 2012 r. poz. 159, z późn. zm.) oraz wojewódzkich komisji do spraw
orzekania o zdarzeniach medycznych wskazują na potrzebę dalszego odsunięcia w czasie
bezwzględnego wykonania obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia na rzecz pacjentów z
tytułu zdarzeń medycznych. Projektowana regulacja określi nowy termin wprowadzający
obowiązek ubezpieczenia – 1 stycznia 2018 r. Za takim rozwiązaniem przemawiają przede
wszystkim obiektywne problemy, z jakimi borykają się podmioty lecznicze prowadzące
szpitale, które wynikają przede wszystkim z niedostatecznej oferty rynku usług
ubezpieczeniowych.
W art. 4 projektu ustawy proponuje się standardowe, 14-dniowe vacatio legis. Jedynym
wyjątkiem jest wejście w życie art. 39f pkt 7 ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym z dniem 1 stycznia 2021 r. Ten dość długi okres vacatio legis umożliwi
szpitalom, w których znajdą się centra urazowe dla dzieci, spełnienie wymogu dysponowania
lądowiskiem lub lotniskiem dla śmigłowca ratunkowego.
Projekt ustawy nie podlega procedurze notyfikacji w rozumieniu przepisów rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego
systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004
r. Nr 65, poz. 597).
Projekt ustawy nie powoduje negatywnych skutków finansowych dla jednostek sektora
finansów publicznych.
Projektowana regulacja nie jest objęta prawem Unii Europejskiej.
Dokumenty związane z tym projektem:
- 3837 › Pobierz plik