Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji Sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych, sporządzonej w Sztokholmie dnia 22 maja 2001 r.

8
W ramach realizowanego w latach 2002-2004 projektu „Umożliwienie
działań zmierzających do przyspieszenia prac nad wdrożeniem
Konwencji Sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszczeń
organicznych”, finansowanego przez Globalny Fundusz na rzecz
rodowiska (GEF) pełniącego funkcję mechanizmu finansowego
Konwencji Sztokholmskiej, dokonano weryfikacji i aktualizacji kosztów
realizacji jej postanowień. Wynikiem projektu GEF jest także Krajowy
Program Wdrażania Konwencji Sztokholmskiej zaakceptowany przez
Ministra
rodowiska wraz z pakietem projektów inwestycyjnych,
związanych z ograniczeniem emisji trwałych zanieczyszczeń
organicznych do środowiska. Po ratyfikacji Konwencji Sztokholmskiej
Rzeczpospolita Polska będzie się mogła ubiegać o dofinansowanie
tych projektów ze źródeł międzynarodowych, w tym wspólnotowych.
Koszty związane z działaniami prawno-administracyjnymi i inwesty-
cyjnymi ukierunkowanymi na rozwiązanie problemu trwałych zanie-
czyszczeń organicznych w Rzeczypospolitej Polskiej zostały podzie-
lone na dwie kategorie:
– koszty podstawowe – obejmujące działania prowadzące do
wypełnienia tych postanowień realizowanych w ramach innych
regulacji, np. takich jak: ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150), ustawa
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39,
poz. 251, z późn. zm.), uchwała Rady Ministrów nr 233 z dnia
29
grudnia 2006 r. w sprawie „Krajowego planu gospodarki
odpadami 2010” (M.P. Nr 90, poz. 946), ustawa z dnia 18 grudnia
2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 94, z późn.
zm.), jak również rozporządzenie (WE) nr 850/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotyczące trwałych
zanieczyszczeń organicznych i zmieniające dyrektywę 79/117/EWG
(koszty te nie wynikną z tytułu realizacji postanowień konwencji,
lecz z wcześniejszych zobowiązań),



9
– koszty dodatkowe – wynikające bezpośrednio i jedynie
z konieczności wypełnienia postanowień Konwencji Sztokholmskiej.
Wśród kosztów dodatkowych wynikających z Konwencji
Sztokholmskiej można wyodrębnić koszty jednorazowe, związane z:
– składką członkowską,
– działaniami w zakresie dostosowania prawa krajowego do
postanowień Konwencji Sztokholmskiej,
– utworzeniem Biura do spraw Trwałych Zanieczyszczeń
Organicznych,
których poniesienie przewiduje się w 2008 r.
Ponadto począwszy od 2009 r. w ramach kosztów dodatkowych
uwzględnić należy stałe koszty roczne obejmujące:
− utrzymanie Biura do spraw Trwałych Zanieczyszczeń Orga-
nicznych – krajowego sekretariatu Konwencji Sztokholmskiej
(udział w pracach organów Konwencji Sztokholmskiej),
− prowadzenie inwentaryzacji emisji,
− edukację ekologiczną – opracowanie i wdrażanie
ogólnokrajowej kampanii informacyjno-edukacyjnej na temat
zagrożeń stwarzanych przez TZO,
− ekspertyzy, raporty, opinie, prace badawcze i rozwojowe
w zakresie emisji i uwolnień TZO,
− monitoring wpływu TZO na zdrowie ludzi i środowisko,
− składkę członkowską.
Rozkład kosztów wynikających z ratyfikacji Konwencji
Sztokholmskiej przedstawiono w poniższej tabeli.

10
Koszty wynikające z ratyfikacji Konwencji Sztokholmskiej

Lp. Nazwa Koszt realizacji zadań (w mln zł)
zadania

Koszty jednorazowe, które będą poniesione w 2008 r.
1 składka członkowska 0,08
2 działania w zakresie dostosowania pra-
0,15
wa krajowego do postanowień Konwen-
cji Sztokholmskiej
3 utworzenie Biura do spraw Trwałych
0,30
Zanieczyszczeń Organicznych
Ogółem 0,53
Stałe koszty roczne, począwszy od 2009 r.
1 utrzymanie Biura do spraw Trwałych
0,06
Zanieczyszczeń Organicznych – krajo-
wego sekretariatu Konwencji Sztok-
holmskiej (udział w pracach organów
Konwencji Sztokholmskiej)
2 prowadzenie inwentaryzacji emisji TZO
0,10
do środowiska
3 edukacja ekologiczna – opracowanie
0,25
i wdrażanie ogólnokrajowej kampanii
informacyjno-edukacyjnej na temat
zagrożeń stwarzanych przez TZO
4 ekspertyzy, raporty, opinie, prace ba-
0,20
dawcze i rozwojowe w zakresie emisji
i uwolnień TZO
5 monitoring wpływu TZO na zdrowie
0,30
ludzi i środowisko
6 monitoring
stanu
zanieczyszczenia
śro-
0,50
dowiska TZO
7 składka członkowska 0,08
Ogółem 1,49

4. Wybór trybu związania Rzeczypospolitej Polskiej Konwencją Sztokholmską
Podpisanie Konwencji Sztokholmskiej było wyraźnym znakiem woli
politycznej Rządu Rzeczypospolitej Polskiej do realizacji działań w zakresie
ochrony środowiska i zdrowia ludzi, zgodnych z wymogami prawa
międzynarodowego i z przepisami wspólnotowymi. Związanie
Rzeczypospolitej Polskiej Konwencją Sztokholmską jest zasadne, ponieważ
zobowiązania wynikające z jej postanowień są zgodne z priorytetami
krajowej polityki ochrony środowiska i są możliwe do spełnienia przez stronę
polską.



11
Chociaż Konwencja Sztokholmska nie dotyczy m.in. pokoju, sojuszy,
układów politycznych, układów obronnych, wolności, praw lub obowiązków
obywatelskich określonych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), to jednak jej
postanowienia dotyczące eliminacji z rynku substancji niebezpiecznych
wymagają dodatkowych regulacji prawnych.
Uwzględniając powyższe, zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 14 kwietnia
2000 r. o umowach międzynarodowych (Dz. U. Nr 39, poz. 443, z późn. zm.)
proponuje się, aby związanie Rzeczypospolitej Polskiej Konwencją
Sztokholmską nastąpiło w drodze ratyfikacji, za uprzednią zgodą wyrażoną
w ustawie. Polska nie złożyła i nie zamierza składać żadnych zastrzeżeń,
deklaracji i sprzeciwów.
4.1. Podmioty prawa krajowego, których dotyczy Konwencja Sztokholmska,
w tym zakres, w jakim dotyczy ona osób fizycznych i prawnych
W „Krajowym planie gospodarki odpadami 2010”, przyjętym w dniu
29 grudnia 2006 r. przez Radę Ministrów uchwałą nr 233 (M.P. Nr 90,
poz. 946), zostało zapisane zadanie dotyczące utworzenia Biura do
spraw Trwałych Zanieczyszczeń Organicznych – w którego kompe-
tencjach będą wybrane zagadnienia związane z gospodarowaniem
odpadami zawierającymi TZO. Za realizację głównych zobowiązań
wynikających z Konwencji Sztokholmskiej będzie odpowiadać Minister
rodowiska we współpracy z podległymi mu jednostkami, w tym przede
wszystkim z Głównym Inspektorem Ochrony rodowiska (GIO )
w zakresie monitoringu środowiska i nadzoru nad przestrzeganiem
przepisów ochrony środowiska w zakresie trwałych zanieczyszczeń
organicznych. Zakres Konwencji Sztokholmskiej dotyczy również
kompetencji ministra właściwego do spraw gospodarki i ministra
właściwego do spraw zdrowia, w związku z tym powinni oni we
współpracy z ministrem właściwym do spraw środowiska podejmować
działania związane z
wypełnianiem postanowień Konwencji
Sztokholmskiej.




12
Za koordynację państwowego monitoringu środowiska, zgodnie
z potrzebami Konwencji Sztokholmskiej, będzie odpowiadał Główny
Inspektor Ochrony rodowiska (GIO ).
Całość zagadnień związanych z inwentaryzacją na potrzeby Konwencji
Sztokholmskiej (opracowywanie i weryfikacja wskaźników, szacowanie
wielkości emisji i uwolnień) będzie prowadzić Krajowe Centrum
Inwentaryzacji Emisji, zlokalizowane w ramach Krajowego Admi-
nistratora Systemu Handlu Uprawnieniami do Emisji, we współpracy
z GIO i Głównym Urzędem Statystycznym (GUS).
Zadania obejmujące włączenie do krajowego systemu edukacji
i informacji ekologicznej modułu obejmującego problematykę trwałych
zanieczyszczeń organicznych będą realizowane przez instytucje
rządowe podległe ministrowi właściwemu do spraw środowiska oraz
ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego, a także przez
organizacje pozarządowe, szczególnie w zakresie podnoszenia
świadomości społecznej odnośnie do zagrożeń stwarzanych przez
trwałe zanieczyszczenia organiczne, jak i najlepszych praktyk ochrony
środowiska i pożądanych zachowań społecznych.
Udzielanie pomocy technicznej i merytorycznej, na podstawie
wniosków stron rozwijających się i dokonujących transformacji
gospodarki, będzie zależeć od możliwości technicznych i finansowych
Rzeczypospolitej Polskiej w przyszłości. Minister właściwy do spraw
zagranicznych koordynuje udzielanie przez Rzeczpospolitę Polską
pomocy rozwojowej krajom trzecim. Zgodnie ze „Strategią polskiej
współpracy na rzecz rozwoju”, przyjętą przez Radę Ministrów pod
koniec 2003 r., jak i z projektem „Strategii pomocy zagranicznej
Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2007-2013”, wśród zadań Rzeczy-
pospolitej Polskiej jest wspieranie ochrony środowiska i zapobieganie
problemom ekologicznym.
Obowiązek wycofania z użytkowania wszystkich urządzeń
zawierających PCB spoczywa na ich użytkownikach, w tym