Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo bankowe, ustawy o działalności ubezpieczeniowej, ustawy o funduszach inwestycyjnych, ustawy o obrocie instrumentami finansowymi oraz ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym

pełnomocnika do dokonywania doręczeń w
toku postępowania w przedmiocie
zawiadomienia oraz określa skutki braku
jego ustanowienia – pozostawienie w
aktach ze skutkiem doręczenia. Obowiązek
ustanowienia pełnomocnika do doręczeń
nie dotyczy podmiotów, które swoją
siedzibę lub miejsce zamieszkania mają na
terytorium RP. Celem wprowadzenia tej
instytucji jest usprawnienie procesu
doręczeń i wyłączenie przypadku, kiedy na
treść rozstrzygnięcia sprawy mogłyby
wywrzeć decydujący wpływ czynniki
pozamerytoryczne, to jest terminowość
doręczenia decyzji. Dla zapewnienia
stronom postępowań gwarancji ochrony ich
praw wyłączono spod rygoru pozostawienia
w aktach ze skutkiem doręczenia – decyzję
kończącą postępowanie w przedmiocie
zawiadomienia.
7 Art.
35f
Art.15c

dyr.92/49/EWG
8 Art.
35g
Art.15a

dyr.92/49/EWG
9
Art.
35h
Art. 15b ust. 2
dyr.92/49/EWG
10 Art.
35i
Art. 15a ust. 1
dyr.92/49/EWG
11 Art. 35j
Art. 15a ust. 1 i
ust.5
dyr.92/49/EWG
12 Art. 35k

Art. 35k, wprowadza zasadę, zgodnie z
którą w przypadku uchylenia przez sąd
administracyjny decyzji o sprzeciwie lub
decyzji o braku podstaw do zgłoszenia
sprzeciwu, termin 60 – dniowy, zakreślony
przez dyrektywę, biegnie od dnia, w którym
organowi nadzoru doręczono prawomocny
wyrok sądu administracyjnego. Przepis
zakreśla ramy czasowe stanu niepewności
stron planowanej transakcji oraz rozstrzyga
ewentualne wątpliwości w jaki sposób
należy wyznaczyć termin na ponowne
rozstrzygniecie sprawy administracyjnej,
wszczętej zawiadomieniem, o którym
mowa w art. 35 ust. 1.

13
Art. 35l

Art. 35l określa sankcje, które mogą być
zastosowane wobec podmiotu
nabywającego/obejmującego akcje zakładu

9
ubezpieczeń, za dokonanie transakcji
nabycia lub objęcia akcji, z naruszeniem
warunków określonych w ustawie. Za takie
sankcje ustawa uznaje zakaz wykonywania
prawa głosu z tak nabytych akcji, a
przypadku podjęcia innych działań
zmierzających do uzyskania uprawnień
podmiotu dominującego, powodujących, że
krajowy zakład ubezpieczeń stanie się
podmiotem zależnym podmiotu
podejmującego te działania – zakaz
uczestniczenia w czynnościach z zakresu
reprezentacji krajowego zakładu
ubezpieczeń przez członków zarządu tego
zakładu powołanych przez podmiot
dominujący, a także analogicznie -
prokurentów lub osoby pełniące w
towarzystwie funkcje kierownicze. Artykuł
ten przewiduje ponadto nieważność uchwał
walnego zgromadzenia podjętych z
udziałem akcji, w stosunku do których
obowiązuje sankcja bezskuteczności prawa
głosu, nieważność czynności dokonanych z
naruszeniem zakazu reprezentacji przez
określone w ust. 2 osoby, a także
możliwość nakazania zbycia akcji w
wyznaczonym przez organ nadzoru
terminie, a w przypadku niewywiązywania
się z tego obowiązku – również sankcji w
postaci kary pieniężnej, ustanowienia w
krajowym zakładzie ubezpieczeń zarządu
komisarycznego lub cofnięcia zezwolenia
na prowadzenie działalności
ubezpieczeniowej. Wymienione w art. 35l
sankcje są przede wszystkim
ukierunkowane na przeciwdziałanie
wywieraniu niekorzystnego wpływu na
ostrożne i stabilne zarządzanie zakładem
ubezpieczeń przez podmiot, który nie
przeszedł procedury związanej z
dokonywaniem oceny ostrożnościowej,
procedura ta nie została jeszcze zakończona
lub też nie poddał się tej procedurze.
Nałożenie obowiązku zbycia posiadanych
akcji w całości lub w części ma z kolei na
celu przede wszystkim sanowanie
niepożądanej sytuacji w zakładzie
ubezpieczeń, która może spowodować
wiele negatywnych konsekwencji dla tego
zakładu. Zbycie akcji ma doprowadzić w

10
konsekwencji do uzdrowienia trybu
podejmowania uchwał przez walne
zgromadzenie oraz umożliwienie
podejmowania bez przeszkód czynności z
zakresu reprezentacji tego towarzystwa
przez uprawnione osoby.
Maksymalna wysokość kary
pieniężnej jaką może nałożyć organ
nadzoru na akcjonariusza zakładu
ubezpieczeń, który nie dokona zbycia akcji
zakładu w wyznaczonym przez organ
nadzoru terminie, została ustalona w
wysokości 10 000 000 zł, co pozwala na
nałożenie kary elastyczne i adekwatne do
skali naruszenia i sytuacji finansowej
podmiotu niewykonującego nałożonego na
niego obowiązku. Taka maksymalna
wysokość sankcji jest wskazana z uwagi na
to, iż w żadnym przypadku naruszenia
obowiązku kara nie może okazać się zbyt
mało dotkliwą. Maksymalne zagrożenie
karą musi dawać możliwość pełnienia przez
karę funkcji prewencyjnej i to zarówno w
zakresie prewencji indywidualnej, jak i
ogólnej, a interes ekonomiczny posiadacza
akcji nie może przeważać nad wysokością
straty z tytułu nałożonej sankcji. Wskazać
należy, że kwota 10 000 000 zł mieści się w
górnej granicy wysokości kar, jakie może
nakładać organ nadzoru na podmioty
działające w sektorze ubezpieczeń.

14 Art.
35m

Art. 35m ma zapobiegać sytuacjom, w
których zastosowanie spowoduje
zagrożenie dla bezpieczeństwa obrotu.
Proponuje się w nim, aby organ nadzoru
mógł uchylić zakazy wykonywania prawa
głosu i uczestniczenia w czynnościach z
zakresu reprezentacji krajowego zakładu
ubezpieczeń, jeżeli wymagać tego będą
interesy ubezpieczających, ubezpieczonych,
uposażonych lub uprawnionych z umów
ubezpieczenia. Przepis ten ma za zadanie
łagodzić skutki wprowadzonych art. 35l
sankcji i niedopuszczać do sytuacji, w
których zastosowanie tych sankcji
przyniosłoby zamiast ochrony interesów
zakładu ubezpieczeń i jego klientów efekt
odwrotny – zagrażać tym interesom.


11
15
Art. 35n

Art. 35n zawiera regulację znajdującą się
obecnie w art. 35 ust. 10 ustawy o
działalności ubezpieczeniowej, dotyczącą
obowiązku poinformowania krajowego
zakładu ubezpieczeń o nabyciu lub objęciu
jego akcji, precyzując jedynie termin, w
którym należy zrealizować ten obowiązek.

16 Art.
35o
art. 15 ust. 4
dyrektywy
92/49/EWG
17 Art.
36
Art. 15 ust. 2
dyr.92/49/EWG
18 Art.
37
Art. 15 ust. 1
dyr.92/49/EWG
19
Art. 47

Odpowiednie zastosowanie do tuw
20 Art.
223f
Art. 19, art. 19a Odpowiednie zastosowanie do zakładów
,art. 20 dyr.
reasekuracji
2005/68/WE
21. Art. 223t

Odpowiednie zastosowanie do towarzystw
reasekuracji wzajemnej


LP. Jednostka
Art. 3
Uzasadnienie
redakcyjna
dyrektywy
projektu ustawy
2007/44/WE
Ustawa o obrocie
Zmieniający
instrumentami
dyrektywę
finansowymi
2004/39/WE

1.
Art. 106 ustawy o Art. 10 ust. 3
obrocie
dyr.
instrumentami
2004/39/WE
finansowymi

2.
Art. 106a
Art. 10 ust. 3 i
10b ust. 4 dyr.
2004/39/WE
3.
Art. 106b
Art. 10 ust. 3 i
10b ust. 4 dyr.
2004/39/WE
4.
Art. 106c

Art. 106c ustanawia zasadę, zgodnie z którą
zawiadomienie i załączane do niego dokumenty

12
powinny być sporządzone w języku polskim lub
przetłumaczone na język polski oraz obowiązek
legalizacji dokumentów sporządzonych w języku
obcym. Obowiązku legalizacji nie stosuje się,
jeżeli zostały one sporządzone w państwie,
będącym stroną Konwencji znoszącej wymóg
legalizacji zagranicznych dokumentów
urzędowych, sporządzonej w Hadze dnia 5
października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 112,
poz. 938).

5.
Art. 106d

Art. 106d przewiduje możliwość złożenia przez
podmiot składający zawiadomienie oświadczenia
zastępującego wymagany dokument, w
szczególności w sytuacji gdy prawo kraju
właściwego nie przewiduje sporządzenia takiego
dokumentu, a informacje, jakie dokument taki
mógłby zawierać są niezbędne dla dokonania
prawidłowej oceny skutków zdarzenia, którego
dotyczy zawiadomienie. Przepis ten uwzględnia
przypadki odmienności, jakie mogą występować
w państwach obcych. Może bowiem dojść do
sytuacji, w której wymagane przez prawo polskie
informacje lub dokumenty nie mogą być
uzyskane w państwie macierzystym podmiotu
dokonującego zgłoszenia. Wówczas
wystarczającym będzie złożenie stosownego
oświadczenia przez składającego zawiadomienie
lub osobę, której sprawa dotyczy. W przypadku
braku wymaganego dokumentu lub informacji
oraz braku takiego oświadczenia organ nadzoru
musiałby wezwać do uzupełnienia braków, a
konsekwencji cała procedura uległaby
przedłużeniu. W przypadku braku kompletu
dokumentów i informacji zachodziłaby
przesłanka zgłoszenia sprzeciwu, wymieniona w
art. 106h ust. 1 pkt 1 lub 2.

6.
Art. 106e

Art. 106e nakłada na podmioty mające miejsce
zamieszkania lub siedzibę poza granicami kraju
obowiązek ustanowienia na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej pełnomocnika do
dokonywania doręczeń w toku postępowania w
przedmiocie zawiadomienia oraz określa skutki
braku jego ustanowienia – pozostawienie pisma
w aktach ze skutkiem doręczenia. Obowiązek
ustanowienia pełnomocnika do doręczeń nie
dotyczy podmiotów, które swoją siedzibę lub
miejsce zamieszkania mają na terytorium RP.
Celem wprowadzenia tej instytucji jest

13