Rządowy projekt ustawy o sporcie

§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 przyjmuje korzyść majątkową znacznej
wartości albo jej obietnicę lub udziela takiej korzyści albo jej obietnicy lub takiej korzyści
albo jej obietnicy żąda,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 264c. Kto, mając wiadomość o popełnieniu czynu zabronionego określonego w art. 264b,
bierze udział w zakładach wzajemnych lub ujawnia tę wiedzę w celu wzięcia udziału przez
inną osobę w takich zakładach,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 264d. § 1. Kto, powołując się na wpływy w polskim związku sportowym lub podmiocie
działającym na podstawie umowy zawartej z tym związkiem lub podmiocie działającym
z jego upoważnienia albo wywołując przekonanie innej osoby lub utwierdzając ją
w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, podejmuje się pośrednictwa w ustaleniu
określonego wyniku zawodów sportowych w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo
jej obietnicę,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub
osobistej w zamian za pośrednictwo w ustaleniu określonego wyniku zawodów sportowych
polegające na bezprawnym wywarciu wpływu na zachowanie osoby pełniącej funkcję
w polskim związku sportowym lub podmiocie działającym na podstawie umowy zawartej
z tym związkiem lub podmiocie działającym z jego upoważnienia, w związku z pełnieniem
tej funkcji.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § 1 lub 2
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 264e. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w art. 264b § 2,
art. 264b § 3 lub 4, w związku z § 2, lub w art. 264d § 2 lub 3, w związku z § 2, jeżeli korzyść
majątkowa lub osobista albo ich obietnica zostały przyjęte, a sprawca zawiadomił o tym
fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności
przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.
Art. 264f. § 1. Kto małoletniemu uczestniczącemu lub przygotowującemu się do uczestnictwa
we współzawodnictwie sportowym podaje substancję zabronioną lub stosuje wobec niego
metodę zabronioną w rozumieniu przepisów o zwalczaniu dopingu w sporcie,
40
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bez wiedzy osoby uczestniczącej lub przygotowującej się do
uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym podaje jej substancję zabronioną lub stosuje
wobec niej metodę zabronioną w rozumieniu przepisów o zwalczaniu dopingu w sporcie.”;

2) uchyla się art. 296b.

Art. 67.
W ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525,
z późn. zm.17)) po art. 10a dodaje się art. 10b w brzmieniu:
„Art. 10b. 1. Uprawianie sportów o charakterze strzeleckim wymaga posiadania
odpowiednich kwalifikacji potwierdzonych stosownym dokumentem oraz przestrzegania
zasad bezpieczeństwa obowiązujących w tych sportach.
2. Dokument, o którym mowa w ust. 1, wydaje, po przeprowadzeniu egzaminu, polski
związek sportowy, o którym mowa w ustawie z dnia … o sporcie (Dz. U. Nr …, poz. …).
Za przeprowadzenie egzaminu pobiera się opłatę w wysokości 400 zł; opłata stanowi
dochód właściwego polskiego związku sportowego.
3. Dokument, o którym mowa w ust. 1, potwierdza posiadanie kwalifikacji niezbędnych
do ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń do celów sportowych.”.

Art. 68.
W ustawie z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2006 r. Nr 99,
poz. 693, z późn. zm.18)) w art. 7 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może powierzyć, w drodze
rozporządzenia, niektóre zadania organu inspekcyjnego w stosunku do statków
sportowych o długości kadłuba do 24 m, polskiemu związkowi sportowemu, o którym
mowa w ustawie z dnia … o sporcie (Dz. U. Nr …, poz. …), kierując się względami
uproszczenia procedur i specjalistycznym charakterem zadań realizowanych przez
polskie związki sportowe.”.

41
Art. 69.
W ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123,
poz. 857, z późn. zm.19)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3.
Przepisy ustawy stosuje się także do statków służących do przewozów
międzybrzegowych, zarobkowego przewozu osób lub ładunków, uprawiania sportu
lub rekreacji, zarobkowego połowu ryb, wykonywania robót technicznych lub
eksploatacji złóż kruszywa na innych wodach śródlądowych niż określone w ust. 1.”;
2) w art. 19 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Rejestr statków używanych wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji prowadzi
właściwy polski związek sportowy, o którym mowa w ustawie z dnia … o sporcie
(Dz. U. Nr …, poz. …).”;
3) art. 24a otrzymuje brzmienie:
„Art. 24a. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia, tryb
rejestracji statków używanych wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji, wzory
ksiąg rejestrowych i dokumentów rejestracyjnych, mając na uwadze potrzebę
zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi.”;
4) po art. 37 dodaje się art. 37a w brzmieniu:
„Art. 37a. 1. Prowadzenie statków przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji,
zwane dalej „uprawianiem turystyki wodnej”, wymaga:
1) posiadania odpowiedniej wiedzy i umiejętności z zakresu żeglarstwa;
2) przestrzegania zasad bezpieczeństwa przy uprawianiu turystyki wodnej.
2. Przepis ust. 1 dotyczy statków przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji:
1) o napędzie żaglowym (jachtów żaglowych), które mogą być wyposażone
w pomocniczy napęd mechaniczny;
2) o napędzie mechanicznym (jachtów motorowych), w tym także skuterów
wodnych, łodzi pneumatycznych i poduszkowców;
3) o napędzie innym niż żaglowy lub mechaniczny.
42
3. Uprawianie turystyki wodnej na jachtach żaglowych o długości kadłuba powyżej
7,5 m lub motorowych o mocy silnika powyżej 10 kW wymaga posiadania dokumentu
kwalifikacyjnego wydanego przez właściwy polski związek sportowy.
4. Nie wymaga posiadania dokumentu kwalifikacyjnego uprawianie turystyki wodnej
na jachtach motorowych o mocy silnika do 75 kW i o długości kadłuba do 13 m,
których prędkość maksymalna ograniczona jest konstrukcyjnie do 15 km/h.

W
przypadku jachtów przeznaczonych do najmu, uprawianie turystyki wodnej
wymaga odbycia przez prowadzącego jacht szkolenia z zakresu bezpieczeństwa na
wodzie. Wymóg ten nie dotyczy osób posiadających kwalifikacje z zakresu żeglugi
morskiej lub śródlądowej określone w przepisach wydawanych na podstawie ust. 5.
5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, sposób
i tryb przeprowadzania szkolenia, o którym mowa w ust. 4, wzór dokumentu
potwierdzającego odbycie szkolenia oraz wykaz kwalifikacji z zakresu żeglugi
morskiej lub śródlądowej, których posiadanie zwalnia z obowiązku odbycia szkolenia,
biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi.
6. Osoba, która uzyskała uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej w innym
państwie, może uprawiać turystykę wodną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie posiadanych uprawnień potwierdzonych stosownym dokumentem.
7. Dokument, o którym mowa w ust. 3, określający uprawnienia do prowadzenia
określonej wielkości jachtów żaglowych albo motorowych na określonych wodach
wydaje właściwy polski związek sportowy osobom posiadającym odpowiednią wiedzę
i umiejętności z zakresu żeglarstwa oraz spełniającym inne wymagania określone
w przepisach wydanych na podstawie ust. 14.
8. Jeżeli do uzyskania dokumentu, o którym mowa w ust. 3, niezbędne jest zdanie
egzaminu potwierdzającego posiadanie odpowiedniej wiedzy i umiejętności z zakresu
żeglarstwa, egzamin ten przeprowadza właściwy polski związek sportowy.
9. Za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8, oraz za czynności
związane z wydaniem dokumentu, o którym mowa w ust. 3, pobiera się opłatę, która
stanowi dochód właściwego polskiego związku sportowego.
10. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 9, nie może być wyższa niż:
1) 500 zł – za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8,
43
2) 50 zł – za wydanie dokumentu, o którym mowa w ust. 3
– przy czym opłaty dla uczniów i studentów w wieku do 26 lat podlegają
obniżeniu o 50 %.
11. Właściwy polski związek sportowy prowadzi ewidencję wydanych dokumentów,
o których mowa w ust. 3, oraz gromadzi dokumentację będącą podstawą do wydania
tych dokumentów.
12. Szkolenia w zakresie uprawiania turystyki wodnej prowadzą instruktorzy
organizacji żeglarskich według systemu szkolenia danej organizacji, zatwierdzonego
przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej. System szkolenia powinien
uwzględniać zakres wiedzy i umiejętności niezbędnych do uzyskania uprawnień
określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 14.
13. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki zachowania bezpieczeństwa przy uprawianiu turystyki wodnej,
biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi.
14. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania niezbędne do uzyskania dokumentów potwierdzających
posiadanie uprawnień, w szczególności dotyczące wiedzy i umiejętności
z zakresu żeglarstwa, oraz odpowiadający im zakres uprawnień do
prowadzenia jachtów żaglowych albo motorowych,
2) sposób i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym mowa w ust. 8,
3) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień
– biorąc pod uwagę bezpieczeństwo żeglugi;
4) wysokość opłat za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8,
oraz za czynności związane z wydaniem dokumentu, o którym mowa w ust. 3,
biorąc pod uwagę zakres uprawnień uzyskiwanych po zdaniu egzaminu, koszty
poniesione przez właściwy polski związek sportowy oraz warunki wskazane
w ust. 10.”.



44