Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej

Warszawa, 19 marca 2008 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

DSPA–140 - 20(3)/08


Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej


Przekazuję przyjęte przez Radę Ministrów stanowisko wobec
poselskiego projektu ustawy:

- o zmianie ustawy o kulturze fizycznej
(druk nr 167).

Jednocześnie informuję, że Rada Ministrów upoważniła Ministra Sportu
i Turystyki do reprezentowania Rządu w tej sprawie w toku prac parlamentarnych.



(-) Donald Tusk

Stanowisko Rządu do poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze
fizycznej (druk nr 167)


Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej przewiduje, zmianę w
art. 23b ww. ustawy w takim zakresie, że świadczenie pieniężne z budżetu państwa
przysługiwałoby również reprezentantom Polski, którzy od 1972 r. zdobyli co
najmniej jeden medal w ruchu i igrzyskach paraolimpijskich. Tożsame świadczenie
przysługiwałoby również reprezentantom Polski na zimowych lub letnich
igrzyskach głuchych którzy zdobyli co najmniej jeden medal – bez względu na okres
odbycia tych zawodów.

Jako uzasadnienie proponowanych zmian wskazuje się, że od 1960 r. rozgrywane są
w tzw. latach olimpijskich Igrzyska Paraolimpijskie dla inwalidów. Sportowcy
pełnosprawni – medaliści olimpijscy, po zakończeniu kariery sportowej i ukończeniu
35 roku życia otrzymują od Państwa dożywotnie świadczenie. Świadczenia takie
dzięki uchwalonej w 2006 r. nowelizacji ustawy o kulturze fizycznej otrzymują
również sportowcy niepełnosprawni - medaliści Igrzysk Paraolimpijskich, którzy
ukończyli 40 rok życia. Jednak nie wszyscy, gdyż nowelizacja z 2006 r. objęła jedynie
niepełnosprawnych sportowców, którzy zdobywali medale na tych imprezach
sportowych od 1992 r.

Ponadto wnioskodawcy zauważają, że w systemie rywalizacji międzynarodowej
określanym jako „igrzyska paraolimpijskie” polscy sportowcy startowali od 1972 r.,
jednak zawody te nie posiadały oficjalnej nazwy „igrzyska paraolimpijskie”. W
związku z powyższym, poselski projekt ustawy przewiduje, że dożywotnie
świadczenie otrzymywać będą również sportowcy niepełnosprawni, którzy zdobyli
co najmniej jeden medal w ruchu i igrzyskach paraolimpijskich od 1972 r. Tożsame
uzasadnienie dotyczy również igrzysk głuchych, gdyż zawody te odbywały się
również przed 2001 r.

Biorąc pod uwagę powyższe należy przedstawić co następuje:

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej stwarza możliwość
sportowcom niepełnosprawnym - medalistom igrzysk paraolimpijskich
od pierwszego udziału zawodników polskich w ruchu paraolimpijskim, tj. od 1972
roku, a także medalistom igrzysk olimpijskich głuchych od początku istnienia ruchu
olimpijskiego głuchych, tj. od 1924 roku, otrzymywania świadczeń pieniężnych. Po
raz pierwszy letnie zawody dla osób niepełnosprawnych rozegrano w 1960 roku,
a zimowe w 1976 roku. Tak więc historia światowego ruchu paraolimpijskiego w
sportach letnich datuje się od roku 1960, a w sportach zimowych od roku 1976.

Jednakże znaczne zinstytucjonalizowanie ruchu paraolimpijskiego rozpoczęło się
od 1989 r., tj. od powstania Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego
(IPC), koordynującego wszystkie sprawy związane z Igrzyskami Paraolimpijskimi.
Zawody organizowane do 1988 roku nosiły różne nazwy i dotyczyły m.in. tylko
jednej grupy niepełnosprawności, np. w Igrzyskach w Heidelbergu w 1972 roku brali
udział wyłącznie sportowcy z grupy paraplegii i polio.
Po powstaniu Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego:
¾ zmienione zostały regulaminy, które zapewniły m.in. pełną obsadę
zawodników w rozgrywanej konkurencji,
¾ wprowadzono systemy kwalifikacyjne do igrzysk, tzn. ustalono zasady
uczestnictwa w igrzyskach, których warunkiem startu jest m.in. uzyskanie
pewnych minimum kwalifikacyjnych w poszczególnych dyscyplinach sportu,
¾ uporządkowano zasady współzawodnictwa sportowego, uniemożliwiające
zdobywanie dużej liczby medali przez jednego zawodnika w kilku
konkurencjach, często z bardzo nieliczną obsadą ( dwie lub trzy osoby),
¾ uporządkowano przepisy w różnych dyscyplinach sportowych,
¾ wprowadzono udział wszystkich rodzajów schorzeń ( amputacje, porażenia
narządu ruchu, porażenia mózgowe, schorzenia narządu wzroku –
niewidomi i niedowidzący).

W związku z czym, zmieniając zapisy ustawy, należy wziąć pod uwagę, że Igrzyska
podlegają ciągłej ewolucji a ruch paraolimpijski rozwija się w świecie niezwykle
dynamicznie. Wzrasta poziom i
standardy wyników sportowców
niepełnosprawnych. Wzrasta liczba startujących zawodników w igrzyskach, liczba
krajów uczestniczących - przybywa dyscyplin i konkurencji. Zostały zmienione
i

udoskonalone systemy klasyfikacji medycznych, tzn. podział zawodników
niepełnosprawnych na grupy niepełnosprawności według rozpoznania lekarskiego i
badania medycznego, systemy kwalifikacyjne i zasady uczestnictwa w igrzyskach,
których warunkiem startu jest m.in. uzyskanie pewnych minimum kwalifikacyjnych
w poszczególnych dyscyplinach sportu.

Należy podkreślić, że poza Polską, świadczenia pieniężne wypłacane są tylko
w Meksyku. Świadczenia otrzymują paraolimpijczycy po zakończeniu kariery
sportowej w wysokości około 1.000,00 USD miesięcznie.

Wskazany projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej przewiduje
udzielanie
świadczeń pieniężnych dla paraolimpijczyków i głuchych
oplimpijczyków, którzy zdobyli medale od
początku istnienia ruchu
paraolimpijskiego i ruchu olimpijskiego głuchych, nie uwzględnia jednak wyżej
przedstawionych przesłanek.


Ocena skutków finansowych poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o
kulturze fizycznej.

Aktualnie uprawnionych do otrzymywania świadczeń, na podstawie art. 23 b
ustawy o kulturze fizycznej, jest 30 osób. Skutki finansowe wypłaty świadczeń w
2007 roku wyniosły 790 269,00 zł. Przewiduje się, że przyjęcie poselskiego projektu
ustawy spowoduje obciążenie budżetu państwa w wysokości ok. 6 282 558 zł.
rocznie. Świadczenia objęłyby 141 paraolimpijczyków i 74 głuchych olimpijczyków
– razem 215 osób.

W planie realizacji zadań Ministerstwa Sportu i Turystyki na 2008 rok w dziale 926 –
kultura fizyczna i sport, na ww. świadczenia pieniężne zarezerwowane są środki z
budżetu państwa w wysokości 921 000,00 zł.

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej nie wskazuje
dodatkowych źródeł finansowania.

Przedstawiając powyższe, biorąc pod uwagę negatywne przesłanki o charakterze
merytorycznym, jak i znaczne, nie znajdujące pokrycia w budżecie państwa skutki
finansowe, Rząd nie udziela poparcia poselskiemu projektowi ustawy o zmianie
ustawy o kulturze fizycznej.