Strefa parkowania: immunitet nie zwalnia z opłaty

Przeczytaj także: Gmina może dłużej dochodzić dodatkowej opłaty za parkowanie

Co prawda z art. 28 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wynika, że organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej; organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym i przepis ten stanowi zasadę postępowania egzekucyjnego sprowadzającą się do przyjęcia, że zarzuty mają na celu ochronę uczestników postępowania egzekucyjnego w zakresie prawidłowości samego postępowania egzekucyjnego (nie służą one weryfikacji ostatecznych decyzji, czy postanowień, stanowiących podstawę tytułu wykonawczego) – to jednak należy mieć na uwadze zasygnalizowany wcześniej istotny dla sprawy charakter obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej jako obowiązek wynikający bezpośrednio z ustawy.

Powoduje to, że w sprawie obowiązku uiszczenia tej opłaty nie prowadzi się postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga się w drodze decyzji administracyjnej. Nie mamy więc w tej sytuacji do czynienia z ostateczną decyzją administracyjną (czy postanowieniem). Nie prowadzi się również postępowania wyjaśniającego, poprzedzającego rozstrzygnięcie sprawy co do jej istoty. Możliwość dochodzenia swych racji oraz obrony swoich interesów przez zobowiązanego powstaje zatem dopiero na etapie postępowania egzekucyjnego, co następuje poprzez zgłoszenie zarzutu. Pomimo zatem ogólnej zasady wyrażonej w art. 29 § 1 ustawy należy przyjąć, że wniesienie zarzutu wszczyna postępowanie w sprawie jego rozpoznania i wydania rozstrzygnięcia w zakresie jego zasadności (co do zasadności tego obowiązku). Organ egzekucyjny jest zobowiązany po wniesieniu zarzutu do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, przy zastosowaniu Kodeksu postępowania administracyjnego. W sytuacji bowiem kiedy obowiązek powstaje z mocy prawa, jest to jedyna możliwość obrony swoich praw przez dłużnika (tak też: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 26 kwietnia 2012 r. sygn. akt III SA/Gd 107/12 (Legalis).

Z powyższego wynika, że ponownej weryfikacji winien podlegać zarzut Z. C. nieistnienia obowiązku opłacenia opłaty dodatkowej, a w konsekwencji zarzut błędu co do osoby zobowiązanej. Przede wszystkim organ powinien wykazać istnienie obowiązku objętego tytułem wykonawczym, w tym faktu parkowania pojazdu samochodowego Z. C. w sferze płatnego parkowania w latach 2005, 2007 i 2008 bez uiszczenia wymaganej opłaty. Zdaniem Sądu, ciążącego na nim obowiązku organ nie wypełnił.

W tych okolicznościach, skoro nie udokumentowano dostatecznie faktów postoju bez uiszczenia wymaganej opłaty, brak było podstaw do zastosowania domniemania dotyczącego właściciela pojazdu. Z. C. wyraźnie zaakcentował konieczność dowiedzenia przez organ, że we wskazanych wyżej datach parkował pojazd w strefie płatnego parkowania. Domniemanie dotyczące właściciela pojazdu znajduje zastosowanie gdy wykazany zostanie sam fakt parkowania w strefie płatnej pojazdu w danym miejscu i czasie. Kwestie te winny zostać ustalone przez organ. W aktach sprawy brak jest jakichkolwiek dowodów zaistnienia w/w okoliczności.

W kwestii niedopuszczalności nałożenia na skarżącego opłaty dodatkowej za nieuiszczenie opłaty w strefie płatnego parkowania, należy w tym miejscu wyjaśnić, że organy trafnie przyjęły, że okoliczność piastowania przez Z. C. funkcji członka Trybunału Stanu czy senatora, a w związku z tym posiadania immunitetu generalnie nie wyłącza możliwości nałożenia na niego opłaty dodatkowej za brak opłacenia strefy płatnego parkowania. Po pierwsze, żaden z aktów prawnych regulujących zasady parkowania w płatnej strefie Miasta nie przewiduje zwolnienia senatorów czy posłów a także członków Trybunału Stanu z opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania.

Wyrok WSA w Krakowie z 29 października 2012 r., sygn. akt III SA/Kr 1167/11.