Strefa parkowania: immunitet nie zwalnia z opłaty

Przeczytaj także: Gmina może dłużej dochodzić dodatkowej opłaty za parkowanie

W dniu 24.12.2010 r. Z. C. wniósł zarzuty wobec w/w postępowania egzekucyjnego, formułując je w ten sposób, że egzekucja dotyczy stref parkowania, co do których Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się, że są nielegalne, następnie, że nie otrzymał upomnień, a także sformułował zarzut niedopuszczalności egzekucji z tego względu, że w okresie od 2005r. do daty wniesienia zarzutów jako sędzia Trybunału Stanu, a następnie jako senator objęty jest immunitetem wyłączającym możliwość nałożenia na niego obowiązku zapłaty przedmiotowych opłat. Podniósł także zarzut przedawnienia.

Prezydent Miasta wydał na podstawie art. 34 § 4 w zw. z art. 17 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz na podstawie art. 123 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego w dniu [...] 2011r. postanowienie znak [...] uznające zarzuty Z. C. za nieuzasadnione.

Organ wyjaśnił na wstępie uzasadnienia stan prawny, iż zgodnie z ustawą o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985 r. (Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115) korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania (art. 13.1.1.). O wjeździe na teren strefy kierowca informowany jest ustawionymi przy każdej wlotowej do strefy ulicy znakami D-44. Uchwałą nr [...] Rady Miasta z dnia [...] 2003r. określono wysokości i rodzaje opłat za postój w strefie dla poszczególnych grup użytkowników pojazdów. W art. 13 ust. 3 ustawa enumeratywnie wylicza podmioty, których pojazdy zwolnione są ponoszenia opłat za parkowanie w strefie. Jak podkreślił organ, ustawa nie przewidziała zwolnienia z opłat za postój, ani też opłat dodatkowych dla członków Trybunału Stanu i senatorów.

Każdorazowy postój bez wniesionej opłaty lub abonamentu postojowego obliguje zatem użytkownika (właściciela) pojazdu do uiszczenia opłaty dodatkowej (art. 13f pkt. 1 ustawy o drogach publicznych), która zgodnie z powołaną wyżej uchwałą Rady Miasta wynosi 50zł. Organ nadmienił także, iż zgodnie 40d ust.3 ustawy o drogach publicznych, obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym opłata powinna zostać uiszczona. Organ podkreślił, że z powyższego przepisu wynika, że zarząd dróg ma prawo dochodzić swych roszczeń w ciągu całego okresu wskazanego przez ustawodawcę.

Co do okoliczności faktycznych nałożenia obowiązku opłaty dodatkowej organ wyjaśnił, że każdorazowy fakt parkowania pojazdu w strefie bez uiszczonej opłaty stwierdzony został przez kontrolerów strefy, którzy wystawili zawiadomienie „o obowiązku zapłaty opłaty dodatkowej w kwocie 50,00zł w związku z nieuiszczeniem opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania wyznaczonej znakiem drogowym D-44″, zawierające pouczenie gdzie i w jakim terminie należy powyższą opłatę uiścić. WSA w przedmiotowej sprawie stwierdził co następuje:

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły m.in. przepisy, ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 229 z 2005 r., poz. 1954 ze zm.) przy czym zgodnie z art. 18 ustawy – jeżeli przepisy niniejszej ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Przepis ten pozwala traktować, jako pewną ciągłość postępowania z Kodeksu postępowania administracyjnego i postępowania wykonawczego unormowanego ustawą o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Dlatego w przypadku, gdy jakaś kwestia nie jest uregulowana w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym, przepis ten pozwala na zastosowanie przepisów ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanego dalej – K.p.a.

Zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym są środkiem ochrony zobowiązanego gdy postępowanie egzekucyjne narusza istotne zasady tego postępowania lub gdy egzekucja jest niedopuszczalna. Podstawą zarzutu mogą być tylko okoliczności taksatywnie wymienione w art. 33 ustawy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 33 ustawy podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być:

1. wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku;
2. odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnej;
3. określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4;
4. błąd co do osoby zobowiązanego;
5. niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym;
6. niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego;
7. brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1;
8. zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego;
9. prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny;
10. niespełnienie wymogów określonych w art. 27.