Wynagrodzenie chorobowe

Przeczytaj także: Świadczenie chorobowe finansowane w całości przez ZUS nadzieją dla wielu pracodawców

Pracownik, który ma płacone świadczenia ubezpieczeniowe ma prawo do wynagrodzenia chorobowego. Prawo do wynagrodzenia chorobowego nabywają również pracownicy wykonujący pracę nakładczą, niezależnie od posiadania ubezpieczenia czy jego braku (ubezpieczenie jest dobrowolne). Wynagrodzenie chorobowe otrzyma również zleceniobiorca, jeżeli umowa zlecenia została zawarta między stronami, które łączy stosunek pracy. Osoba, która wykonuje taką umowę zlecenia jest bowiem traktowana jak pracownik.

Wynagrodzenie chorobowe jest to świadczenie należące się pracownikowi, które wypłaca pracodawca w ramach stosunku pracy (nie jest to świadczenie z ubezpieczenia chorobowego).
Zgodnie z wytycznymi prawo do 80% wynagrodzenia przysługuje pracownikowi za okres niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną - wyłącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego. Obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy mogą przewidywać wyższe wynagrodzenie chorobowe. Prawo do 100% wynagrodzenia otrzymuje pracownik jeżeli niezdolność do pracy lub niemożność jej wykonywania przypada w okresie ciąży, powstała wskutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo powstała na skutek poddania się koniecznym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów.

Ponieważ wynagrodzenie chorobowe jest płatne przez pierwsze 33 dni przez pracodawcę, mają do niego zastosowanie te same przepisy, co do wynagrodzenia za pracę. Tym samym

• pracownik ubiega się o świadczenie wynagrodzenia chorobowego wyłącznie od pracodawcy,
• zgodnie z artykułem 92 kodeksu pracy pracodawca ma możliwość wypłacenia wyższego wynagrodzenia chorobowego,
• przedawnienie roszczeń następuje według przepisów kodeksu pracy, a nie ustawy zasiłkowej,
• w przypadku niewypłacalności pracodawcy wynagrodzenie chorobowe wypłaca Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,
• przepisy kodeksu cywilnego regulują odsetki w sytuacji opóźnienia wynagrodzenia chorobowego,
• wolne od potrąceń z wynagrodzenia chorobowego są kwoty ustalone w art. 87¹ k.p.,
• do nienależnie wypłaconego wynagrodzenia chorobowego stosuje się art. 410 k.c.
• pracodawca i pracownik mogą zawrzeć ugodę w przedmiocie roszczenia o wynagrodzenie za czas choroby, pod warunkiem, że nie będzie ona naruszać słusznego interesu pracownika.

Pracownik uprawniony jest do wynagrodzenia chorobowego za pierwsze 33 dni niezdolności do pracy w roku kalendarzowym, jednakże z 34 dniem niezdolności do pracy nabywa on uprawnienie do zasiłku chorobowego wypłacanego przez ZUS. Według zasad wynikających z ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, okres pobierania wynagrodzenia chorobowego dolicza się do okresu pobierania zasiłku chorobowego. Pracownikowi wlicza się tą niezdolność do okresu zasiłkowego, jeżeli przerwa między poprzednią nieobecnością a powstaniem nowej niezdolności do pracy, spowodowana tą samą chorobą, nie przekraczała 60 dni.

W sytuacji zmiany pracy pracownik nadal ma uprawnienia do wynagrodzenia chorobowego
mimo, iż świadczenie owe będzie wypłacał już nowy pracodawca - wyłącznie do 33-dniowego okresu.

Pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia chorobowego finansowanego przez pracodawcę przez 33 dni łącznie w ciągu roku kalendarzowego. Okres 33 dni ustala się poprzez zsumowanie poszczególnych okresów niezdolności w trakcie jednego roku kalendarzowego (od początku w każdym roku, bez względu na to, czy został on wykorzystany w całości w roku poprzednim), nawet jeśli między nimi występuje przerwa lub gdy pracownik w przeciągu jednego roku był zatrudniony u więcej niż jednego pracodawcy.

Wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy oblicza się wg zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca się za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy (art. 92. § 2. k. p.).