Sprzedaż konsumencka

Przeczytaj także: Kto jest konsumentem w świetle polskiego prawa?

Ustawa reguluje sprzedaż pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem towaru konsumpcyjnego, tj. rzeczy ruchomej. Warto podkreślić, iż nie dotyczy ona sprzedaży energii elektrycznej, gazu i wody. Zgodnie z przepisami ustawy, sprzedawca jest przede wszystkim zobowiązany w sposób jasny, zrozumiały i niewprowadzający w błąd udzielić kupującemu podstawowych informacji dotyczących towaru, tj. jego nazwy, producenta, ceny, właściwości oraz obsługi.

Dla zapewnienia ochrony konsumenta, ustawa wskazuje kiedy towar jest niezgodny z umową. W przypadku indywidualnego uzgadniania właściwości towaru konsumpcyjnego, przyjmuje się, że jest on niezgodny z umową, jeżeli nie odpowiada podanemu przez sprzedawcę opisowi lub nie ma cechy okazanej kupującemu próbki albo wzoru, a także gdy nie nadaje się do celu określonego przez kupującego przy zawarciu umowy, chyba że sprzedawca zgłosił zastrzeżenia co do takiego przeznaczenia towaru. Jeśli zaś właściwości towaru konsumpcyjnego nie były indywidualnie uzgadniane, przyjmuje się, że towar ten jest niezgodny z umową, gdy nie nadaje się do zwykle używanego celu, gdy jego właściwości nie odpowiadają właściwościom cechującym towar tego rodzaju, a także gdy nie odpowiada oczekiwaniom opartym na składanych publicznie zapewnieniach sprzedawcy, producenta lub jego przedstawiciela (np. wyrażonych w oznakowaniu towaru lub reklamie). Innymi słowy, towar niezgodny z umową to np. telewizor z uszkodzonym ekranem lub pralka bez funkcji, o których istnieniu zapewniał sprzedawca lub producent.
Za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową uważa się również nieprawidłowość w jego zamontowaniu i uruchomieniu, jeżeli czynności te zostały wykonane w ramach umowy sprzedaży przez sprzedawcę lub przez osobę, za którą ponosi on odpowiedzialność albo przez kupującego według instrukcji otrzymanej przy sprzedaży. Dodatkowo należy wskazać, że jeśli wady towaru ujawniły w ciągu 6 miesięcy od zawarcia umowy, poczytuje się, że istniały one już w chwili wydania towaru. Jednakże, gdy kupujący w chwili zawarcia ze sprzedawcą umowy wiedział o niezgodności lub oceniając rozsądnie, powinien był o niej wiedzieć, sprzedawca jest zwolniony z odpowiedzialności.

W razie powstania niezgodności towaru z umową, konsument posiada względem sprzedawcy roszczenie o doprowadzenie go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy. To on decyduje w jaki sposób ma zostać usunięta wada towaru. Jeśli jednak naprawa lub wymiana towaru wiązałyby się z nadmiernymi kosztami lub nie byłyby możliwe albo też narażałyby kupującego na znaczne niedogodności, może on domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy żądając zwrotu uiszczonej za towar ceny. Należy jednak zwrócić uwagę, iż odstąpienie od umowy nie jest możliwe, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna.

Konsument, pod rygorem utraty powyższych roszczeń, powinien zawiadomić sprzedawcę o stwierdzonej niezgodności towaru z umową w terminie 2 miesięcy od wykrycia tej niezgodności. Jeśli sprzedawca nie ustosunkuje się do żądania konsumenta w ciągu 14 dni, przyjmuje się, że uznał je za uzasadnione. Warto przy tym wskazać, że sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu.

Podsumowując, sprzedaż konsumencka, jako szczególny rodzaj sprzedaży, podlega odrębnemu uregulowaniu. Dzięki przepisom ustawy, konsument podlega większej ochronie, m.in. ze względu na to, że może on dochodzić roszczeń z tytułu niezgodności towaru z umową w ciągu 2 lat od wydania towaru kupującemu. Ponadto termin do zgłoszenia wad jest dłuższy niż przy uprawnieniach z tytułu rękojmi za wady rzeczy przewidzianej w Kodeksie cywilnym i wynosi 2 miesiące. Jak pokazuje praktyka, właśnie przy sprzedaży dochodzi do częstych nieprawidłowości czy nawet oszustw, dlatego regulację dotyczącą sprzedaży konsumenckiej należy ocenić jako ważną i potrzebną.