Dochodzenie należności od małżonka dłużnika

Przeczytaj także: Egzekucja wierzytelności z samochodu dłużnika

Omawiana Uchwała odnosi się do istotnego praktycznego problemu, jakim jest dochodzenie należności od dłużników pozostających w związkach małżeńskich. Zgodnie z art. 41 §1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. nr 9 poz. 59 ze zm.), wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku wspólnego małżonków, jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka.

W związku z powyższą zasadą, art. 787 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. nr 43 poz. 296 ze zm., dalej „kpc”) przewiduje możliwość nadania przez sąd tzw. klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu (np. wyrokowi sądu) wydanemu przeciwko osobie pozostającej w związku małżeńskim, także przeciwko małżonkowi tej osoby. Postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności przewiduje wówczas ograniczenie odpowiedzialności małżonka do majątku objętego wspólnością majątkową. Warunkiem uzyskania takiej klauzuli jest wykazanie przez wierzyciela dokumentem urzędowym lub prywatnym, że stwierdzona tytułem egzekucyjnym wierzytelność powstała z czynności prawnej dokonanej za zgodą małżonka dłużnika.

Powyższa procedura jest więc swoistym ułatwieniem dla wierzycieli. Wystarczy bowiem pozwać tego z małżonków, który zaciągnął zobowiązanie, po czym przeciwko drugiemu małżonkowi można uzyskać klauzulę wykonalności, w ramach procedury dużo prostszej niż proces i na tej podstawie prowadzić egzekucję z majątku wspólnego małżonków.

W praktyce budzi jednak wątpliwości, w jaki sposób można wykazać dokumentem, że zobowiązanie zostało zaciągnięte za zgodą małżonka. W stanie faktycznym sprawy, której dotyczy Uchwała, wierzyciel w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności powoływał się na fakt, że żona dłużnika miała szerokie pełnomocnictwo do dokonywania w jego imieniu czynności w ramach prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej oraz zawarła w imieniu dłużnika umowę o współpracy, z której powstało zadłużenie dochodzone przez wierzyciela.

Na gruncie powyższego przypadku, Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, że w sprawie o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika nie jest dopuszczalne stosowanie tzw. domniemania faktycznego przy ustalaniu, czy wierzytelność powstała za zgodą małżonka. W powyższym kontekście należy wyjaśnić, że tzw. domniemanie faktyczne polega na tym, iż sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (art. 231 kpc).

Ujmując rzecz najprościej, zdaniem Sądu Najwyższego, z dokumentu przedłożonego przez wierzyciela celem uzyskania na podstawie art. 787 kpc klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika, musi wynikać wprost, że małżonek wyraził zgodę na zaciągnięcie zobowiązania. Innymi słowy, sąd orzekający w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności nie może domniemywać istnienia zgody z dokumentu, którego treść bezpośrednio nie obejmuje wyrażenia takiej zgody.