Trzeba kwestionować rozwiązanie stosunku pracy

Przeczytaj także: Natychmiastowe rozwiązanie umowy a brak informacji

Pracownik nie może skutecznie dochodzić sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, kwestionując zgodność z prawem tego rozwiązania, a bez wystąpienia z powództwem o roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 56 K.p. Tak właśnie wynika z uchwały podjętej przez SN 4 listopada 2009 r. (I PZP 4/09).

Okazuje się zatem, że zatrudniony, który nie żądał odszkodowania (przywrócenia do pracy) w postępowaniu sądowym na podstawie art. 56 K.p., nie może w postępowaniu o sprostowanie świadectwa pracy skutecznie podważać prawidłowości natychmiastowego rozwiązania przez pracodawcę jego umowy o pracę (art. 52 K.p.)

W uzasadnieniu swego stanowiska SN podkreślił, że termin „sprostowanie” oznacza- zgodnie z terminologią słownikową- poprawienie, skorygowanie, dokonanie korekty jakiejś informacji, czy sprostowanie jakiegoś błędu. Nie mieści się zatem w nim kwestionowanie przez pracownika sposobu, w jaki szef rozwiązał jego stosunek pracy.

Czynności prawne pracodawcy prowadzące do ustania stosunku pracy są skuteczne nawet wówczas, gdy są niezgodne z prawem (por. art. 45 i 56 K.p.). Do ich podważenia może dojść tylko i wyłącznie na drodze określonego powództwa, z którym poszkodowany pracownik może wystąpić w terminach przewidzianych w art. 264 K.p. Jeżeli natomiast zatrudniony z takiego powództwa nie skorzystał, to nie może już w żadnym innym postępowaniu podważać trybu, w jakim rozwiązano jego stosunek pracy.

Warto zwrócić uwagę, że omawiana uchwała stanowi odejście od poglądu, który SN wyraził w uchwale z 7 maja 1991 r. (I PZP 13/91, Lex Nr 14687), w której to stwierdzono, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby pracownik, który nie żądał odszkodowania w postępowaniu sądowym na podstawie art. 56 w związku z art. 67 K.p., dochodził sprostowania świadectwa pracy w trybie art. 97 § 2 K.p.