Utrata zaufania a rozwiązanie umowy o pracę

Przeczytaj także: Zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy

Stosunek pracy nakłada wzajemne obowiązki zarówno na zatrudnianego, jak i na zatrudniającego. Pracodawca bez wątpienia może więc oczekiwać, że pracownicy będą sumiennie i starannie wykonywali spoczywające na ich barkach zadania- należy to wszak do ich podstawowych powinności wobec przełożonego (por. art. 100 § 1 K.p.). Trzeba jednak pamiętać, że stosunek pracy to stosunek o charakterze osobistym, dlatego też powinna z niego wynikać również obopólna lojalność i zaufanie.

Na utratę zaufania do podwładnego może wpływać szereg okoliczności, które w dużej mierze uzależnione są od charakteru zatrudnienia, stanowiska zajmowanego przez pracownika czy nawet rodzaju prowadzonej przez firmę działalności. Niewątpliwie utrata zaufania może stać się powodem uzasadniającym rozwiązanie umowy o pracę, musi być jednak oparta na obiektywnych przesłankach a nie być wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń (por. np. wyrok SN z 7 września 1999 r., I PKN 257/99, OSNAPiUS 2001, Nr 1, poz. 14).

Co ważne, samo stwierdzenie, iż pracownik zawiódł zaufanie nie jest wystarczającym umotywowaniem rozwiązania stosunku pracy, jeżeli nie jest powiązane ze wskazaniem konkretnych okoliczności, które uzasadniają taki ogólny wniosek.

Pracownicy materialnie odpowiedzialni…

Szczególną dozą zaufania powinno darzyć się osoby zatrudnione na stanowiskach związanych z odpowiedzialnością majątkową. Dlatego też, w stosunku do pracownika materialnie odpowiedzialnego, któremu powierzono pieczę nad mieniem o znacznej wartości, nawet jednorazowe uchybienie w rzetelnym wydawaniu towarów może- na tle konkretnych okoliczności- podważyć zaufanie pracodawcy do tego pracownika i w konsekwencji prowadzić do wypowiedzenia umowy o pracę (por. wyrok SN z 23 stycznia 2001 r., I PKN 212/00, OSNAPiUS 2002, Nr 19, poz. 458).

Podobnie może stać się w przypadku pracownika, który nieprawidłowo rozliczył się z powierzonego mu mienia (por. wyrok SN z 23 stycznia 2001 r., I PKN 212/00, OSNAPiUS 2002, Nr 19, poz. 458).

Jednokrotne uchybienie nie zawsze jednak musi wiązać się z utratą zaufania do pracownika. I tak np., w wyroku z 12 grudnia 2001 r. (I PKN 728/00, OSNP Nr 23/2003, poz. 567) SN uznał, że jednorazowe nierozważne zachowanie pracownika, które wskazuje na jego winę nieumyślną lekkiego stopnia, nie stanowi podstawy do utraty zaufania, o ile pracownik nie zlekceważył ciążących na nim obowiązków pracowniczych.