Praca na więcej niż jeden etat

Przeczytaj także: Dorabianie do etatu - co na to prawo i pracodawcy?

W związku z dodatkowym zatrudnieniem pracownik otrzymuje również prawo do wszystkich uprawnień pracowniczych, a więc do urlopu wypoczynkowego, bezpłatnego, okolicznościowego, macierzyńskiego, wychowawczego, innych uprawnień związanych z rodzicielstwem, wynagrodzenia i zasiłku za czas niezdolności do pracy z powodu choroby, wyposażenia w odzież roboczą i obuwie robocze.

Na przykład:
Pracownikowi z 15 – letnim ogólnym stażem pracy zatrudnionemu na pełen etat przysługuje 26 dni urlopu w ciągu roku kalendarzowego. Ile dni urlopu przysługiwałoby mu w przypadku, gdyby wykonywał pracę u jednego pracodawcy na podstawie dwóch stosunków pracy (na 3/4 etatu i na 1/4 etatu)?
Z każdej umowy zachowuje prawo do urlopu wypoczynkowego. Z pierwszej przysługuje pracownikowi 20 dni urlopu (3/4 x 26 dni = 19,5 dnia, po zaokrągleniu 20 dni), a z drugiej 7 dni (1/4 x 26 dni = 6,5 dnia, po zaokrągleniu 7 dni).

Umowy rozwiązywane są również oddzielnie. Wypowiedzenie jednego stosunku pracy nie jest równoznaczne z wypowiedzeniem obu. Odrębnie naliczany jest w takiej sytuacji okres wypowiedzenia.

Dodatkowa praca u innego pracodawcy lub działalność gospodarcza

Przepisy prawa pracy nie zabraniają również jednoczesnego świadczenia pracy u dwóch pracodawców. Może to być nawet praca na dwa pełne etaty. Wszystko zależy bowiem od chęci oraz stanu psychicznego i fizycznego pracownika. Będzie on miał po prostu do dyspozycji mniej czasu na odpoczynek. Zgodnie z art. 132 § 1 K. p. pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku, jeżeli pracuje on w podstawowym systemie przy ośmiogodzinnym czasie pracy. Wolnym czasem pracownik może dysponować według uznania tzn. może podjąć dodatkowe zatrudnienie u innego pracodawcy.

Świadczenie pracy dodatkowej w nowej firmie nie wymaga uzyskania zgody od dotychczasowego pracodawcy, chociaż są pewne wyjątki np. ustawa z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953 z późn.zm.). Z drugiej jednak strony nie ma pełnej dobrowolności co do rodzaju dodatkowej pracy lub działalności. Zgodnie bowiem z art. 100 § 2 pkt 4 K. p. pracownik jest obowiązany w szczególności dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz zachować w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Nie powinien zatem podejmować dodatkowej pracy lub działalności konkurencyjnej dla pracodawcy, która mogłaby narazić tego ostatniego na szkodę. Aby zabezpieczyć się przed takim przypadkiem można podpisać z pracownikiem umowę o zakazie konkurencji. Niekiedy dodatkowe ograniczenia wynikają również z przepisów szczególnych np. z ustawy o czasie pracy kierowców (ustawa z 16 kwietnia 2004 r., Dz.U. Nr 92, poz. 879).

Nie ma jednak innego zakazu broniącego pracownikowi w czasie trwania stosunku pracy podjęcia pracy lub działalności w innych formach i zakresie niż taka, która byłaby wobec pracodawcy konkurencyjna i mogłaby narazić go na szkodę.