Planowanie przestrzenne: duże i mniejsze obiekty handlowe

Przeczytaj także: Inwestor kontra gmina: studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego

Jedną z konsekwencji wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest dopuszczenie lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży przekraczającej 2000 mkw. na podstawie treści uchwalonego dla danego obszaru miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wpływ na procedury administracyjne związane z budową tego typu obiektów miała również ustawa o rewitalizacji, za sprawą której zmienione zostało brzemiennie art. 10 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu – informuje Robert Tomaszewski z portalu www.grunttozysk.pl.

Zgodnie z obowiązującymi od 18 listopada 2015 r. znowelizowanymi przepisami, uchylony został obowiązek określania w treści studium kierunków i uwarunkowań zagospodarowania przestrzennego obszarów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 400 mkw. - przed wejściem w życie nowych przepisów dopuszczalna powierzchnia wynosiła 2000 mkw. Dla przypomnienia warto nadmienić, że pod pojęciem powierzchni sprzedaży ustawodawca rozumie taką część ogólnodostępnej powierzchni obiektu handlowego stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do sprzedaży detalicznej, w której odbywa się bezpośrednia sprzedaż towarów. Oznacza to, że nie należy zaliczać do tej kategorii powierzchni usług i gastronomii oraz powierzchni pomocniczej, czyli przykładowo powierzchni magazynów, biur, komunikacji czy ekspozycji wystawowej.

Jednym z celów nowelizacji w zakresie planowania przestrzennego jest usunięcie luki prawnej, która dotyczyła lokalizacji wielkopowierzchniowych obiektów handlowych. U podstaw problemów, czyli wydawania coraz większej liczby niejednolitych orzecznictw w tym zakresie, leżał wyrok wydany przez Trybunał Konstytucyjny z dnia 8 lipca 2008 r., w którym stwierdzono niezgodność ustawy z 11 maja 2007 r. o tworzeniu i działaniu wielkopowierzchniowych obiegów handlowych z Konstytucją RP (a dokładniej jej art. 2, art. 20 oraz art. 22). Co więcej przed nowelizacją przepisów inwestorzy noszący się z zamiarem budowy obiektu wielkopowierzchniowego mieli sporo kłopotów z uzyskaniem odpowiednich decyzji administracyjnych zezwalających na rozpoczęcie prac. Urzędnicy, działając w oparciu o art. 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, blokowali przedsięwzięcia uzależniając wydanie obligatoryjnych dla inwestorów warunków zabudowy do czasu uchwalenia nowego planu miejscowego.

Nowelizacja budzi skrajne reakcje. Z jednej strony inwestorzy wreszcie doczekali się wprowadzenia jednoznacznej normy prawnej, w oparciu o którą mogą przeprowadzać swoje zamierzenia inwestycyjne. Z drugiej jednak, w praktyce gminy straciły możliwość rzeczywistej kontroli nad nadmiernym „mnożeniem się” mniejszych obiektów handlowych, np. marketów, których powierzchnia nie przekroczy tej dopuszczalnej przez nowe przepisy.