Prawa konsumenta: zmiana przepisów okiem Lewiatana

Przeczytaj także: Ochrona praw konsumenta w Internecie po zmianie przepisów

2. Zastąpienie słowa „urządzenie” słowem „narzędzie” (Art. 2 pkt 4)

Zgodnie z projektem trwały nośnik to materiał lub urządzenie umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim te informacje służą, i które pozwalają na odtworzenie informacji w niezmienionej postaci.

Z zaproponowanej definicji może wynikać, że projektodawca uznaje za trwały nośnik wyłącznie nośniki fizyczne, co naszym zdaniem jest niezgodne z treścią dyrektywy 2011/83/WE. Proponujemy dodać do definicji kolejne zdanie, tak jak w Motywie 23 Dyrektywy:

Proponowane brzmienie:
4) trwały nośnik – materiał lub narzędzie umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim te informacje służą i które pozwalają na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci; Pojęcie „trwały nośnik” obejmuje w szczególności papier, pamięć USB, płyty CD-ROM, DVD, karty pamięci lub dyski twarde komputerów, a także pocztę elektroniczną.

3. Podwyższenie pułapu, od którego ustawa będzie miała zastosowanie dla umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa (Art. 3 ust. 1 pkt 10)

Zaproponowana wysokość progu nie odpowiada warunkom rynkowym i dotyczy ona jedynie niewielkiego odsetka transakcji, gdyż wartość całego zamówienia nie może przekroczyć 50 zł brutto. Za podwyższeniem przedmiotowego pułapu przemawiają również liczne obowiązki informacyjne spoczywające na przedsiębiorcy (zarówno przed zawarciem umowy z konsumentem, jak i po jej zawarciu), związane ze stosowaniem dyrektywy. Przy tak niskim progu wartości transakcji decydującym o konieczności stosowania wymogów z dyrektywy, będą nieproporcjonalnym obciążeniem dla przedsiębiorców, a w konsekwencji mogą stać się barierą transakcyjną. Istnieje ryzyko, iż koszty informacyjne oraz inne, nakładane na przedsiębiorców obciążenia, przekroczą wartość ich marży, co z pewnością utrudni obrót konsumencki w szczególności wśród małych firm. Obciążenie drobnych przedsiębiorców tak restrykcyjnymi warunkami nie ma, zatem, ani ekonomicznego, ani faktycznego uzasadnienia.

Proponowane brzmienie:

10) zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, o wartości przedmiotu pojedynczej umowy do równowartości 200 złotych.
lub (…) 50 EUR przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym zawarto umowę.

4. Zmiany w artykule 12, zakazującym pobierania opłat wyższych niż za zwykłe połączenie telefoniczne za skorzystanie z numeru telefonu przeznaczonego do kontaktów.

Proponujemy zastąpienie pojęcia „opłaty wyższej niż za zwykłe połączenie telefoniczne” zdefiniowanym w prawie telekomunikacyjnym pojęciem „usługi o podwyższonej opłacie” (art. 64 ust 1 PT) i wprowadznenie zakazu obciążania konsumentów takimi opłatami. Pojęcie zwykłego połączenia telefonicznego jest niejasne i będzie rodzić wątpliwości interpretacyjne.

5. Zmiana momentu spełnienia obowiązków informacyjnych w przypadku umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa i na odległość

Art. 13

Projekt ustawy zakłada niewłaściwą implementację postanowień dyrektywy wymagając podania wszystkich informacji z artykułu 6 dyrektywy „najpóźniej w chwili złożenia propozycji zawarcia umowy na odległość lub poza lokalem”, podczas gdy dyrektywa w tym zakresie wymaga udzielania konsumentowi informacji w ww. zakresie (dopiero) najpóźniej w chwili związania umową (art. 6 ust. 1 dyrektywy). Pozostawienie proponowanego rozwiązania nałoży na przedsiębiorców obowiązek przekazywania informacji określonych w ustawie już na etapie dążenia do złożenia oferty konsumentowi i narazi na odpowiedzialność w przypadku przekazania ich po przedstawieniu oferty. Podobnie niewłaściwie implementowany jest art. 5 dyrektywy (por. art. 8 ustawy).

Postulujemy o zgodną z treścią dyrektywy zmianę by te informacje musiały zostać przekazane „najpóźniej w chwili zawarcia umowy”.