eGospodarka.pl
eGospodarka.pl poleca

eGospodarka.plPrawoGrupypl.soc.prawoprosba o zacytowanie sygn. akt III SA/Wa 1836/06
Ilość wypowiedzi w tym wątku: 4

  • 1. Data: 2009-01-15 14:39:48
    Temat: prosba o zacytowanie sygn. akt III SA/Wa 1836/06
    Od: news <color1@{wytnij.to}interia.pl>

    Chodzi o wyrok z dnia 5 grudnia 2006 r. wydany przez Wojewódzki Sąd
    Administracyjny w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1836/06

    Z gory dziekuje.


  • 2. Data: 2009-01-15 15:16:01
    Temat: Re: prosba o zacytowanie sygn. akt III SA/Wa 1836/06 [uwaga! długie!]
    Od: Olgierd <n...@n...problem>

    Dnia Thu, 15 Jan 2009 15:39:48 +0100, news napisał(a):

    > Chodzi o wyrok z dnia 5 grudnia 2006 r. wydany przez Wojewódzki Sąd
    > Administracyjny w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1836/06

    1. Doręczenie pisma za pośrednictwem faksu nie jest doręczeniem za
    pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów o
    świadczeniu usług drogą elektroniczną, o którym mowa w art. 391 § 1 k.p.a.
    2. Faks nie jest urządzeniem informatycznym, gdyż przez tego rodzaju
    urządzenia należy rozumieć komputery wyposażone w pamięć umożliwiającą
    zapisywanie i odtwarzanie danych. Z tego względu wysyłanie informacji
    pomiędzy urządzeniami faksowymi nie może być uznane za komunikowanie się
    za pomocą urządzeń tworzących zespół teleinformatyczny.



    Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w
    dniu 5 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi Regionalnego Centrum Krwiodawstwa
    i Krwiolecznictwa SP ZOZ w S. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia
    23 marca 2006 r. w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu
    postępowania, postanowienia opiniującego projekt programu
    restrukturyzacji:
    1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra
    Skarbu Państwa z dnia 3 lutego 2006 r.,
    2) stwierdza, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane w całości,
    3) zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz strony skarżącej kwotę 440
    zł (słownie: czterysta czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania
    sądowego.

    Zaskarżoną do sądu decyzją z dnia 23 marca 2006 r. Minister Skarbu
    Państwa na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy swoją
    decyzję z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie odmowy uchylenia, po wznowieniu
    postępowania, ostatecznego postanowienia Ministra Skarbu Państwa z dnia
    14 października 2005 r. utrzymującego w mocy postanowienie tego organu z
    dnia 12 września 2005 r., którym negatywnie zaopiniowano program
    restrukturyzacji skarżącego Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i
    Krwiolecznictwa Samodzielnego Zakładu Opieki Zdrowotnej w S.
    Z akt sprawy wynika, że Minister Skarbu Państwa postanowieniem z dnia 12
    września 2005 r. na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia
    2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów
    opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684), w dalszej części uzasadnienia
    powoływanej jako u.p.p.r.p.z.o.z.) i art. 106 § 5 k.p.a. negatywnie
    zaopiniował sporządzony na podstawie przepisów u.p.p.r.p.z.o.z. projekt
    restrukturyzacji skarżącego Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i
    Krwiolecznictwa Samodzielnego Zakładu Opieki Zdrowotnej w S.
    Od tego postanowienia skarżący zakład wniósł wniosek o ponowne
    rozpatrzenie sprawy przez Ministra Skarbu Państwa. Organ po ponownym
    rozpatrzeniu sprawy postanowieniem z dnia 14 października 2005 r.
    utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
    Pismem z dnia 17 listopada 2005 r. skarżący zakład wystąpił do Ministra
    Skarbu Państwa z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego
    wskazanym na wstępie postanowieniem Ministra Skarbu Państwa z dnia 14
    października 2005 r., na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. W
    uzasadnieniu wniosku skarżący zakład podnosił, że prowadzone na podstawie
    art. 106 k.p.a. postępowanie, mające na celu uzyskanie wymaganego w
    sprawie stanowiska innego organu, jest postępowaniem administracyjnym. Do
    postępowania tego, zdaniem strony skarżącej, ma zastosowanie przepis art.
    10 k.p.a. ustanawiający w postępowaniu administracyjnym zasadę czynnego
    udziału stron w tym postępowaniu. Zdaniem skarżącego zakładu, Minister
    przed wydaniem postanowienia z dnia 12 września 2006 r. nie umożliwił
    stronie skarżącej wypowiedzenia się co do zebranych i przeprowadzonych
    dowodów i mimo tego braku postępowania uznał za okoliczność udowodnioną
    fakt, że wniosek skarżącego zakładu o wszczęcie postępowania
    restrukturyzacyjnego był niekompletny. Działaniem tym organ naruszył
    przepis art. 81 k.p.a., zgodnie z którym okoliczność faktyczna może
    zostać udowodniona, jeżeli strona miała możliwość wypowiedzenia się co do
    przeprowadzonych dowodów. Zdaniem strony skarżącej, organ nie mógł uznać
    tej okoliczności za udowodnioną bez wypełnienia obowiązku określonego w
    art. 10 § 1 k.p.a.
    Postanowieniem z dnia 5 listopada 2005 r. Minister Skarbu Państwa wznowił
    postępowanie w sprawie zakończonej postanowieniem tego organu z dnia 14
    października 2005 r., utrzymującym w mocy postanowienie tego organu z
    dnia 12 września 2005 r. w przedmiocie zaopiniowania programu
    restrukturyzacyjnego skarżącego zakładu.
    Decyzją z dnia 3 lutego 2006 r. Minister Skarbu Państwa na podstawie art.
    151 § 1 pkt 1 w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. odmówił uchylenia, po
    wznowieniu postępowania, wydanego przez siebie postanowienia z dnia 14
    października 2005 r. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że
    prowadząc postępowanie w sprawie zaopiniowania wniosku o restrukturyzację
    złożonego przez skarżący zakład na podstawie u.p.p.r.p.z.o.z. nie
    prowadził postępowania dowodowego i na podstawie art. 136 k.p.a. nie mógł
    uzupełnić braków złożonego przez stronę wniosku. Organ stwierdził, że w
    prowadzonym postępowaniu miał obowiązek zaopiniować wniosek o
    restrukturyzację, który podlegał rozpoznaniu przez Ministra Zdrowia.
    Zatem, skoro organ miał zaopiniować wniosek złożony do innego organu, to
    nie miał prawa wzywać strony do uzupełniania tego wniosku po otrzymaniu
    go od tego organu, i w tej sytuacji miał obowiązek stwierdzić jego
    niekompletność i negatywnie zaopiniować złożony projekt restrukturyzacji.
    Z istoty instytucji wyrażenia opinii wynikało, że organ nie mógł ze
    skarżącym zakładem uzgodnić treści wniosku o restrukturyzację. Z tych
    względów organ uznał, że nie miał obowiązku wyznaczać stronie terminu do
    zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym, a ochrona praw strony w
    tym postępowaniu realizowana była przez dwuinstancyjność postępowania. W
    dalszej części uzasadnienia postanowienia organ wskazywał okoliczności
    przemawiające za tym, że skarżącemu zakładowi zasadnie odmówiono
    pozytywnego zaopiniowania złożonego przez niego projektu
    restrukturyzacji. Organ podkreślał, że skarżący zakład w złożonym od
    postanowienia z dnia 12 września 2006 r. wniosku o ponowne rozpatrzenie
    sprawy nie kwestionował rozstrzygnięcia zawartego w tym postanowieniu.
    Zgodnie z treścią art. 20 ust. 3 u.p.p.r.p.z.o.z. możliwe było
    uzupełnienie wniosku o restrukturyzację, ale na etapie wszczęcia
    postępowania przez Ministra Zdrowia, w toku badania formalnoprawnej
    poprawności wniosku. Po przekazaniu tego wniosku do Ministra Skarbu
    Państwa nie było już możliwe jego uzupełnienie.
    Od tej decyzji skarżący zakład wniósł wniosek o ponowne rozpatrzenie
    sprawy. W uzasadnieniu wniosku skarżący zakład podnosił, że organ, który
    na podstawie art. 106 § 1 i 3 k.p.a. ma zająć stanowisko w sprawie
    podlegającej załatwieniu przez inny organ, obowiązany jest stosować
    przepis art. 10 § 1 k.p.a. Niezastosowanie przepisu art. 10 § 1 k.p.a.
    stanowi naruszenie prawa, które w swej istocie pozbawia stronę czynnego
    udziału w postępowaniu. Strona skarżąca podnosiła, że organ od obowiązku
    określonego w art. 10 § 1 k.p.a. może odstąpić tylko w wyjątkowych
    sytuacjach określonych w art. 10 § 2 k.p.a. W sytuacji, gdy nie zachodzą
    okoliczności określone w tym przepisie i strona nie miała możliwości
    wypowiedzenia się co do treści przeprowadzonych dowodów, okoliczności, na
    które przeprowadzono te dowody, nie mogą zostać uznane za udowodnione -
    art. 81 k.p.a. Strona skarżąca podnosiła również zarzuty merytoryczne
    przeciwko postanowieniu z dnia 14 października 2005 r., wskazując, że
    Minister Skarbu Państwa z naruszeniem przepisów u.p.p.r.p.z.o.z. odmówił
    pozytywnego zaopiniowania projektu restrukturyzacji skarżącego zakładu.
    Minister Skarbu Państwa po ponownym rozpatrzeniu sprawy wskazaną na
    wstępie uzasadnienia decyzją utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W
    uzasadnieniu tej decyzji powtórzył argumentację zawartą w zaskarżonej
    decyzji, odnoszącą się do uprawnień Ministra Skarbu Państwa w
    postępowaniu dotyczącym restrukturyzacji zakładu opieki zdrowotnej.
    Minister nie uznał także za zasadne zarzutów merytorycznych podniesionych
    we wniosku w zakresie zasadności odmówienia skarżącemu zakładowi
    zatwierdzenia projektu restrukturyzacji.
    Na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia 23 marca 2006 r. Regionalne
    Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa Samodzielny Zakład Opieki
    Zdrowotnej w S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
    Warszawie. W skardze strona skarżąca zaskarżonej decyzji zarzuciła:
    - naruszenie art. 7, art. 12 § 1 i art. 107 § 1 w zw. z art. 140, art.
    149 § 2 i art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. przez przyjęcie, że do postępowania
    restrukturyzacyjnego prowadzonego na podstawie u.p.p.r.p.z.o.z. przepisy
    k.p.a. mają jedynie zastosowanie odpowiednie, przez niewyjaśnienie stanu
    faktycznego sprawy, a także przez niezamieszczenie w decyzji uzasadnienia
    faktycznego i prawnego odnoszącego się do wszystkich zarzutów
    podniesionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy,
    - naruszenie art. 18 u.p.p.r.p.z.o.z. przez przyjęcie, że przepisy tej
    ustawy regulują postępowanie restrukturyzacyjne z pierwszeństwem przed
    przepisami k.p.a.; strona skarżąca twierdziła, że w postępowaniu
    prowadzonym przez Ministra Skarbu Państwa w przedmiocie zaopiniowania
    programu restrukturyzacji zastosowanie miał przepis art. 10 § 1 k.p.a. i
    art. 81 k.p.a.,
    - naruszenie art. 6 k.p.a. przez wybiórcze zastosowanie przez Ministra
    Skarbu Państwa tylko niektórych przepisów k.p.a.,
    - naruszenie art. 22 u.p.p.r.p.z.o.z., art. 6 i art. 8 k.p.a., a także
    art. 7 Konstytucji RP przez błędne uznanie, że program restrukturyzacyjny
    skarżącego zakładu nie mógł zostać zaopiniowany pozytywnie.
    W odpowiedzi na skargę Minister zarzuty w niej podniesione uznał za
    bezzasadne i wniósł o oddalenie skargi.

    Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
    Skarga jest zasadna.
    Na wstępie należy wskazać, że Sąd rozpoznając skargę, nie będąc na
    podstawie art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o
    postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze
    zm.), w dalszej części uzasadnienia powoływanej jako p.p.s.a., związany
    zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną, skontrolował zaskarżoną
    decyzję zgodnie z kompetencją wyrażoną w art. 1 § 1 ustawy z dnia 25
    lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153,
    poz. 1269 ze zm.) pod kątem jej zgodności z prawem. Rozpoznając skargę
    Sąd uwzględnił zaistniałe w niniejszej sprawie naruszenia prawa, które
    nie zostały podniesione przez stronę skarżącą w skardze.
    Na wstępie należy wskazać, że w aktach sprawy brak jest dowodu doręczenia
    stronie skarżącej postanowienia Ministra Skarbu Państwa z dnia 14
    października 2005 r., kończącego postępowanie, którego wznowienia strona
    skarżąca zażądała w niniejszej sprawie. Zgodnie z treścią przepisu art.
    126 k.p.a. do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy art. 107 § 2-5
    oraz art. 109-113, a do postanowień, od których przysługuje zażalenie,
    również art. 145-152 oraz art. 156-159, z tym że zamiast decyzji, o
    której mowa w art. 149 § 3, art. 151 § 1, art. 157 § 1 i art. 158, wydaje
    się postanowienie.
    W art. 110 k.p.a. ustawodawca stanowi, że organ administracji publicznej,
    który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub
    ogłoszenia, o ile Kodeks nie stanowi inaczej. Stosując ten przepis
    odpowiednio do postanowień należy stwierdzić, że organ, który wydał
    postanowienie, jest nim związany od chwili jego doręczenia lub
    ogłoszenia, o ile Kodeks nie stanowi inaczej. Przepis ten zdaniem sądu ma
    ten skutek, że w przypadku złożenia środka zaskarżenia od postanowienia
    do chwili doręczenia postanowienia rozstrzygającego w przedmiocie tego
    środka zaskarżenia postępowanie znajduje się na etapie odwoławczym, jest
    ono niezakończone, a w sprawie brak jest ostatecznego postanowienia
    kończącego postępowanie. Skoro w rozpoznanej sprawie brak jest w aktach
    sprawy dowodu doręczenia stronie skarżącej postanowienia Ministra Skarbu
    Państwa z dnia 14 października 2005 r., kończącego postępowanie w
    sprawie, w której strona skarżąca złożyła wniosek o wznowienie
    postępowania, to należało uznać, że brak jest dowodu na to, że w sprawie
    zostało wydane postanowienie ostateczne, natomiast zgodnie z treścią art.
    145 § 1 i art. 126 k.p.a. można wznowić postępowanie w kwestii
    zakończonej ostatecznym postanowieniem.
    Występujące w niniejszej sprawie wątpliwości w zakresie doręczenia
    postanowienia Ministra Skarbu Państwa z dnia 14 października 2005 r.
    należy uznać za zasadne również z tego względu, że strona skarżąca we
    wniosku o wznowienie postępowania stwierdziła, że postanowienie to
    otrzymała za pośrednictwem faksu. Należy podkreślić, że przepisy art.
    39-49 k.p.a. w ogóle nie przewidują możliwości stosowania w postępowaniu
    administracyjnym doręczenia za pośrednictwem faksu. Doręczenie pisma za
    pośrednictwem faksu nie jest doręczeniem za pomocą środków komunikacji
    elektronicznej w rozumieniu przepisów o świadczeniu usług drogą
    elektroniczną, o którym mowa w art. 39 1 § 1 k.p.a. Zgodnie z treścią
    art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą
    elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204 ze zm.) przez świadczenie usługi
    drogą elektroniczną rozumie się wykonanie usługi, które następuje przez
    wysyłanie i odbieranie danych za pomocą systemów teleinformatycznych, na
    indywidualne żądanie usługobiorcy, bez jednoczesnej obecności stron, przy
    czym dane te są transmitowane za pośrednictwem sieci publicznych w
    rozumieniu ustawy, o której mowa w pkt 3. W pkt 3 art. 2 powołanej ustawy
    ustawodawca stanowi, że system teleinformatyczny oznacza zespół
    współpracujących ze sobą urządzeń informatycznych i oprogramowania,
    zapewniający przetwarzanie i przechowywanie, a także wysyłanie i
    odbieranie danych poprzez sieci telekomunikacyjne za pomocą właściwego
    dla danego rodzaju sieci urządzenia końcowego w rozumieniu ustawy z dnia
    21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852, z
    2001 r. Nr 122, poz. 1321 i Nr 154, poz. 1800 i 1802 oraz z 2002 r. Nr
    25, poz. 253 i Nr 74, poz. 676). Faks nie jest urządzeniem
    informatycznym, gdyż przez tego rodzaju urządzenia należy rozumieć
    komputery wyposażone w pamięć umożliwiającą zapisywanie i odtwarzanie
    danych. Z tego względu wysyłanie informacji pomiędzy urządzeniami
    faksowymi nie może być uznane za komunikowanie się za pomocą urządzeń
    tworzących zespół teleinformatyczny. Z tego powodu, tego rodzaju
    komunikowanie się, na podstawie art. 2 pkt 4 a contrario powołanej
    ustawy, nie może być uznane za świadczenie usług drogą elektroniczną,
    gdyż nie odbywa się ono za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, a
    to z kolei przesądza o tym, że taki sposób przesyłania pism nie może być
    stosowany w postępowaniu administracyjnym.
    Z tych wszystkich powodów Sąd uznał, że organ nie wyjaśnił podstawowej
    kwestii proceduralnej mającej znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej
    sprawy, będącej jednocześnie w niniejszej sprawie okolicznością faktyczną
    o podstawowym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie
    doręczenia stronie skarżącej postanowienia kończącego postępowanie,
    którego wznowienia zażądała strona skarżąca. Z tego względu należało
    stwierdzić, że w sprawie organ z naruszeniem art. 7 i art. 77 k.p.a.
    zaniechał wyjaśnienia i udowodnienia stanu faktycznego sprawy mającego
    znaczenie dla jej rozstrzygnięcia. Oceniając tę kwestię Sąd kierował się
    stanem sprawy wynikającym z przedstawionych akt administracyjnych, gdyż
    zgodnie z treścią art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu
    rozprawy na podstawie akt sprawy. Pełnomocnik organu nie stawił się na
    rozprawę i z tego względu Sąd w trybie art. 106 § 3 p.p.s.a. nie miał
    możliwości przeprowadzenia uzupełniającego dowodu z dokumentu na
    okoliczność doręczenia wymienionego postanowienia.
    Strona skarżąca bezzasadnie twierdzi, że w sprawie wyrażenia przez
    Ministra Skarbu Państwa opinii o programie restrukturyzacji zastosowanie
    miał przepis art. 10 § 1 k.p.a. W rozpoznanej sprawie Minister Skarbu
    Państwa na podstawie art. 22 ust. 3 u.p.p.r.p.z.o.z. obowiązany był do
    zaopiniowania projektu restrukturyzacji prowadzonej przez Ministra
    Zdrowia. Zgodnie z treścią art. 106 § 1 k.p.a. jeżeli przepis prawa
    uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ
    (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie),
    decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. W art. 106 § 5
    k.p.a. ustawodawca stanowi, że zajęcie stanowiska przez ten organ
    następuje w drodze postanowienia, na które służy stronie zażalenie.
    Zgodnie z treścią przytoczonego przepisu art. 126 k.p.a. a contrario do
    postanowień nie stosuje się przepisu art. 10 § 1 k.p.a., gdyż przepis ten
    nie został wymieniony w art. 126 k.p.a. Z samego dosłownego brzmienia
    przepisu art. 10 § 1 k.p.a. wynika, że przepis ten ma zastosowanie
    jedynie przy wydawaniu decyzji, gdyż w przepisie tym ustawodawca stanowi,
    że organ jest obowiązany przed wydaniem decyzji umożliwić stronom
    wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych
    żądań.
    Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że nie
    każde naruszenie przepisu art. 10 § 1 k.p.a. stanowi naruszenie prawa
    dające podstawę do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt
    4 k.p.a. Naruszenie tego przepisu należy oceniać jako naruszenie
    przepisów postępowania, które nie zawsze ma wpływ na wynik sprawy.
    Podobny pogląd został wyrażony przez NSA w uchwale z dnia 25 kwietnia
    2005 r., sygn. akt FPS 6/04, ONSAiWSA 2005/4/66. Uchwała ta została
    podjęta w związku z wątpliwościami co do skutków naruszenia w
    postępowaniu podatkowym art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -
    Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), w dalszej części
    powołanej jako O.p. Przepis ten na gruncie postępowania podatkowego
    stanowi odpowiednik art. 10 § 1 k.p.a. W uchwale tej NSA stwierdził, że
    nie każde naruszenie art. 200 § 1 O.p. stanowi naruszenia stanowiące
    podstawę do wznowienia postępowania z powodu pozbawienia strony
    możliwości udziału w postępowaniu i że wpływ naruszenia tego przepisu na
    wynik sprawy należy badać odrębnie w każdej sprawie.
    W świetle tych rozważań Sądu, nie mogły zostać uznane za zasadne
    podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów art. 6, art. 12 § 1,
    art. 81 i art. 107 § 1 w zw. z art. 140, art. 149 § 2 i art. 145 § 1 pkt
    4 k.p.a. Z treści skargi wynika, że strona skarżąca naruszenia tych
    przepisów dopatrywała się w bezpodstawnym jej zdaniem stwierdzeniu przez
    Ministra Skarbu Państwa, że w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 106
    § 1 k.p.a. w przedmiocie zaopiniowania projektu restrukturyzacji nie ma
    zastosowania przepis art. 10 § 1 k.p.a. Skoro, jak już sąd wskazał,
    Minister zasadnie stwierdził, iż w postępowaniu, którego wznowienia
    strona skarżąca żądała, przepis art. 10 § 1 k.p.a. nie miał zastosowania,
    to również oparty na naruszeniu tego przepisu zarzut naruszenia
    wymienionych przepisów należało uznać za bezzasadny.
    Sąd nie podziela stanowiska strony skarżącej, że Minister w zaskarżonej
    decyzji nie odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych we wniosku o
    ponowne rozpatrzenie sprawy. W ocenie Sądu, Minister co prawda miejscami
    dosyć lakonicznie, ale jednak odniósł się do wszystkich zarzutów
    podniesionych we wniosku.
    Zarzut naruszenia zaskarżoną decyzją art. 22 u.p.p.r.p.z.o.z., art. 6 i
    art. 8 k.p.a. i art. 7 Konstytucji RP przez uznanie programu
    restrukturyzacji skarżącego zakładu za niekompletny należało uznać także
    za bezzasadny. Ten zarzut był zarzutem merytorycznym opartym na
    stwierdzeniu, że organ w postępowaniu prowadzonym w oparciu o art. 106 §
    1 k.p.a. niewłaściwie ocenił stan faktyczny sprawy. Należy podkreślić, że
    postępowanie w przedmiocie wznowienia postępowania, w przypadku
    stwierdzenia przez organ braku przesłanki wznowieniowej, nie może
    prowadzić do ponownej merytorycznej oceny sprawy. W tej sytuacji organ na
    podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. odmawia uchylenia decyzji kończącej
    wznowione postępowanie, nawet gdyby w sprawie zostały stwierdzone inne
    naruszenia prawa niewymienione w art. 145 § 1 k.p.a. Tego rodzaju
    naruszenia prawa mogą być podnoszone w toku postępowania w trybie
    zwykłym, nie mogą natomiast być podstawą do weryfikacji aktu
    administracyjnego w trybie nadzwyczajnym. W rozpoznawanej sprawie organ
    po stwierdzeniu, że w sprawie nie wystąpiła przesłanka wznowienia, o
    której mowa w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., wydał decyzję odmawiającą
    uchylenia postanowienia kończącego postępowanie w trybie zwykłym, co
    należało ocenić jako działanie prawidłowe.
    W ocenie Sądu, Minister prawidłowo zinterpretował przepis art. 18
    u.p.p.r.p.z.o.z. Z treści tego przepisu wynika, że postępowanie
    restrukturyzacyjne prowadzi się na podstawie przepisów u.p.p.r.p.z.o.z.,
    a w zakresie w niej nieuregulowanym do postępowania tego zastosowanie
    mają przepisy k.p.a. W rozpoznanej sprawie organ prawidłowo na podstawie
    tego przepisu uznał, że w postępowaniu restrukturyzacyjnym pierwszeństwo
    w stosowaniu mają przepisy u.p.p.r.p.z.o.z. przed przepisami k.p.a.,
    który ma zastosowanie jedynie w kwestiach nieuregulowanych w
    u.p.p.r.p.z.o.z. Należy podkreślić, że ten zarzut strona skarżąca również
    formułowała w oparciu o, jak już sąd wykazał, błędne przekonanie, że do
    postępowania w sprawie udzielenia opinii o programie restrukturyzacji ma
    zastosowanie przepis art. 10 § 1 k.p.a.
    W rozpoznanej sprawie organ na podstawie art. 126 k.p.a. obowiązany był
    zamiast decyzji, o której mowa w art. 151 § 1 k.p.a., wydać
    postanowienie. W rozpoznanej sprawie organ wydał decyzję, jednakże
    zdaniem Sądu to uchybienie nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. W
    decyzji organ zawarł pouczenie o środku zaskarżenia, jaki przysługiwałby,
    gdyby organ wydał postanowienie.
    W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca
    ją decyzja zostały wydane z naruszeniem art. 7 i art. 77 k.p.a. w stopniu
    mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.
    Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 135, art. 145 § 1 pkt 1
    lit. c, art. 151 i art. 200 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

    --
    pozdrawiam serdecznie, Olgierd
    Lege Artis http://olgierd.bblog.pl


  • 3. Data: 2009-01-15 16:11:25
    Temat: Re: prosba o zacytowanie sygn. akt III SA/Wa 1836/06 [uwaga! długie!]
    Od: news <color1@{wytnij.to}interia.pl>

    dzieki :)


  • 4. Data: 2009-01-15 19:18:02
    Temat: Re: prosba o zacytowanie sygn. akt III SA/Wa 1836/06 [uwaga! długie!]
    Od: 'Tom N' <n...@i...dyndns.org.invalid>

    Olgierd w <news:pan.2009.01.15.15.16.01@rudak.org>:

    > 2. Faks nie jest urządzeniem informatycznym, gdyż przez tego rodzaju
    > urządzenia należy rozumieć komputery wyposażone w pamięć umożliwiającą
    > zapisywanie i odtwarzanie danych.

    Bo mało to "faksów" z /pamięcią/ w 2006 roku było, już o faksach
    programowych, działających na komputerze klasy PC nie wspominając...

    --
    Tomasz Nycz
    [priv-->>X-Email]

strony : [ 1 ]


Szukaj w grupach

Szukaj w grupach

Eksperci egospodarka.pl

1 1 1